ร่างกายหอมหวานเร่าร้อนจนเพิ่มอุณหภูมิในตัวเขาให้ร้อนฉ่าและให้ความเร่าร้อนตอบกลับหล่อนไปไม่ลืมหูลืมตา ไม่ฟังว่าหล่อนครวญครางว่าอะไรบ้างด้วยซ้ำ...
จนเมื่อเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่กีดขวางน่ารำคาญของตัวเองแล้วเลื่อนตัวมาโอบกอดร่างเปล่าเปลือยของหล่อนและจะครอบครองเรียวปากที่เขาได้เคยลิ้มรสมาก่อนหน้านี้ครั้งหนึ่งแล้ว เขาถึงได้สังเกตเห็นความผิดปรกติ...
หล่อนกำลังร้องไห้! ริมฝีปากหล่อนพร่ำกระซิบบอกให้เขาหยุดทำลายหล่อน แม้หล่อนจะตอบเขาอย่างเต็มที่ ไม่มีการเอียงอายดิ้นหนีราวกับยินยอมพร้อมใจเป็นอย่างดี แต่หากหยุดมองแล้วจะเห็นว่าการตอบสนองนั้นเกิดจากอาการกึ่งไม่ได้สติของหล่อนทั้งนั้น... ดวงตาที่เลื่อนลอย มองเขาบ้างไม่มองบ้างนั้นมีน้ำตาคลอ ดวงหน้าสวยหวานส่ายหน้าไปมา... ทำให้เขาหยุดการกระทำของตัวเองทุกอย่างแล้วกระซิบถามหล่อนเสียงเครียด...
“คุณถูกวางยาหรือเปล่าดีน่า...”
“ฉัน ไม่รู้... ปล่อยฉัน... ฉันไม
