บทที่ 15
ผีภูเขา
“กินข้าวเถอะครับ”
สกายพูดกับผู้หญิงของเจ้านายที่ร้องไห้ตัวโยน เธอค่อยๆ นั่งตัวตรงแล้วส่ายหน้า น้ำตายังคงไหล ความน้อยใจ เสียใจ อัดแน่นอยู่ในอก เขาโกหกได้อย่างเลือดเย็น มาไม่ได้ก็ไม่ควรรับปาก เธอจะได้ไม่คาดหวัง รอเรียนจบคอร์สถึงทำให้ชิมก็ได้
“ขิมไม่หิวค่ะ”
“คุณทาวน์ติดงานด่วนมาไม่ได้”
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกล่ะคะ”
“เป็นงานพัวพันน่ะครับ เลยเพิ่งว่างโทรมา”
“คุณกินข้าวเที่ยวยังคะ”
“เอ่อ..” สกายมองไปยังอาหารบนโต๊ะลังเลที่จะตอบ สายขิมจึงชิงพูดดัก
“ช่วยชิมอาหารให้หน่อยค่ะ ขิมเพิ่งฝึกทำ”
“แต่ว่า..”
“อยากให้มีคนชิมเยอะๆ จะได้มีคำติชมหลายแบบ ขิมจะนำไปปรับปรุงให้ดีขึ้น” สายขิมพูดเสียงเครือแต่มีสีหน้าจริงจัง สกายจึงตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไข่เจียวคงไม่กรอบแล้วแต่น่าจะพอกินได้ ส่วนผัดผักกับต้มยำอุ่นในไมโครเวฟให้ร้อนก่อนดีกว่า”
ว่าแล้วก็ยกอาหารไปอุ่น สกายไม่ปล่อยให้ห
