ไม่ฝืนทนรัก

ตอนที่7 สำคัญหรือสำรอง?

ณิชาวีร์กำลังนั่งรับประทานอาหารเที่ยงอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าหมู่บ้านนัก เธอไม่อยากโดนแม่นมจันทร์วาดเซ้าซี้จึงไม่กลับไปทานข้าวที่บ้าน ทั้งที่อาหารที่ทำก็ยังมีเหลืออยู่ทุกเมนู เสียงไลน์แอพพริเคชั่นเด้งดังขึ้น ฝ่ามือเรียวหยิบจับโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องมอง พร้อมกับกดเข้าไปดูรูปภาพที่จิรวดีส่งมาให้ในทันที

“อาหารกลางวันอร่อยมากเลยค่ะวันนี้” ยังแถมด้วยอีโมจิแลบลิ้นขยิบตาอย่างล้อเลียนมาให้ด้วย ในภาพมีสามีที่นั่งอยู่เคียงข้างกับนางแบบคนที่เห็นเมื่อก่อนหน้าและจิรวดีที่ร่วมเฟลมมาด้วยอีกคน

ณิชาวีร์วางโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนโต๊ะ ตักอาหารเข้าปากตามเดิม ในหัวกลับมีแต่เรื่องให้ขบคิด แต่ก็ยังอยากคิดในแง่ดีว่าอาหารที่ตนเอาไปส่งสามีคงจะเก็บไว้ทานตอนเย็นถ้าต้องกลับบ้านดึกหรือเปล่านะ จิรภัทรกลับมาคืนนี้เธอคงต้องเปิดอกคุยกับเขาอย่างจริงจังอีกสักครั้งหนึ่งให้ได้

คนนี้เองน่ะเหรอที่เขาเคยบอกว่าเป็นรักแรกที่ไม่เคยลืม เพราะคนนี้เองน่ะเหรอที่เขาบอกว่าที่แต่งงานกับเธอเพียงแค่เหงา พอถึงเวลาที่หล่อนคนนี้กลับมาเขาจึงขอเลิกและอยากจะกลับไปสานสัมพันธ์ด้วยอีกครั้งอย่างตอนนี้ที่เป็นอยู่ เธอควรจะยิ้มอย่างยินดีหรือควรจะรู้สึกแบบไหนกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้

ดึกดื่นเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว เป็นอีกคืนที่ณิชาวีร์ไม่ยอมเข้านอนเลย เธอยังคงทนนั่งรอสามีเพื่อที่จะได้พูดคุยกับเขาตามความตั้งใจที่มี

กระทั่งเสียงรถยนต์ของเขาเลี้ยวเข้ามาในบริเวณบ้าน พร้อมกับจิรวดีที่ลงมาจากรถด้านคนขับ

“พี่ณิมาพาสามีพี่ขึ้นบ้านเลยนะ เมาแล้วหมดสภาพเชียว”

ประตูรถถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงที่นอนเมาไม่รู้เรื่องอยู่ด้านใน ทั้งสองสาวจึงช่วยกันพยุงนำพาเอาร่างสูงที่หนักเอาเรื่อง เดินโซซัดโซเซจนถึงห้องนอนใหญ่บนชั้นสองของบ้านด้วยความทุลักทุเล

“ตัวหนักเป็นบ้าเลย ถ้าจะคออ่อนขนาดนี้ดื่มทำไมเยอะแยะนะพี่ภัทร” เสียงน้องสาวบ่นให้กับพี่ชายอย่างรู้สึกไม่พอใจอีกครั้ง

“ดึกแล้วน้องพิมพ์จะนอนที่นี่เลยไหมจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปเปิดห้องรับแขกให้”

“ไม่ล่ะ พิมพ์จะกลับไปนอนที่บ้าน”

“แต่นี่มันดึกมากเลยนะ เดี๋ยวพี่จะโทรไปบอกคุณแม่ให้ตอนเช้า ขับรถกลับดึกดื่นมันอันตรายมากพี่เป็นห่วง”

“ห่วงตัวเองเถอะค่ะ พิมพ์ขอตัวแล้วกัน พิมพ์เอารถพี่ภัทรกลับไปนะ”

“ก็ได้จ้ะ เดี๋ยวพี่เดินลงไปส่ง”

“ไม่เป็นไร ดูแลพี่ภัทรเถอะ ดึกแล้วพี่ณิก็ควรจะนอน คงไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกเพราะผัวก็ยังกลับมานอนบ้านได้อยู่”

เหมือนจะเป็นคำพูดประชดประชันมากกว่า ณิชาวีร์ไม่ได้เก็บมาใส่ใจนัก เพราะอีกคนก็พูดคุยกับตนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ประตูห้องนอนถูกปิดลง เหลือทิ้งไว้แค่สองสามีภรรยาอีกครั้ง ณิชาวีร์มองคนที่หลับใหลอยู่บนเตียงกว้างพร้อมกับส่ายศีรษะให้เบา ๆ เธอเดินเข้าไปภายในห้องน้ำ หาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเพื่อจะเช็ดตัวให้กับสามี ลอกคราบร่างสูงเวลาเมาไม่ได้สติไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก หญิงสาวถึงกับปาดเหงื่อเมื่อถอดชุดออกจนหมดสิ้น เหลือเพียงร่างกายที่ขาวผ่อง ฝ่ามือเรียวหยิบผ้าชุบน้ำเช็ดทำความสะอาดตามร่างกาย เช็ดไปตามใบหน้าที่หล่อเหลาชวนน่ามองนั้นอย่างหลงใหลได้ปลื้ม

สี่ปีก่อนหน้าเธอไม่ได้สนใจเขาเลย แม้จิรภัทรจะดูหล่อจนคนทั้งออฟฟิศที่เธอไปฝึกงานจะเป็นปลื้มกับเขามาก แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะสนใจเธอมากเป็นพิเศษ ด้วยความที่เขาเป็นเพื่อนกับเจ้าของบริษัท จึงมักเดินทางไปที่นั่นอยู่บ่อยครั้งมาก ทำให้เธอที่ฝึกงานในฐานะเลขาซีอีโอภาสกรก็ได้พบเจอจิรภัทรทุกครั้งเช่นกัน

แค่คิดถึงคืนวันเก่า ๆ ที่ความรักค่อย ๆ พัฒนาก่อเกิดขึ้น เธอไม่เคยคิดเสียใจเลยที่เลือกแต่งงานกับเขา เพราะจิรภัทรก็ไม่เคยทำให้รู้สึกแย่ จะมีก็แค่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ที่รู้สึกว่าความรัก ความสัมพันธ์ของชีวิตคู่อาจจะถึงทางตันขึ้นแล้วหรือเปล่า

หญิงสาวนำผ้ากลับไปไว้ในห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนจะเดินมาสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน แม้จะไม่เคยพูดจากันมานานนับเดือน แต่เธอกับเขาก็ไม่เคยต้องแยกห้องนอนหรือแยกเตียงกันนอนเลย ถึงแม้จะไม่มีสัมพันธ์ทางกายเกิดขึ้นเหมือนคู่ครองคนอื่นก็ตาม

ไฟห้องที่มืดสนิท เปลือกตาคู่สวยกำลังหลับพริ้มลง ฝ่ามือหนาของสามีกลับวนเวียนลูบวนไปตามร่างกายของเธอซะงั้น จมูกโด่งที่ดอมดมวนเวียนตามใบหน้าและลำคอ ริมฝีปากหนาบดคลึงริมฝีปากบางอย่างโหยหา ร่างกายที่มันเป็นของเขาก็ยอมโอนอ่อนตามอย่างง่ายดายนัก นานมากแล้วที่ทั้งเธอและเขาไม่ได้แนบชิดเป็นหนึ่งเดียวเช่นนี้มาก่อน เสียงเนื้อที่ตกกระทบกัน ปะปนเสียงครวญที่หวานหูดังระงมอยู่นาน ก่อนที่เสียงคำรามอย่างสุขสมของสามีจะดังขึ้น ใบหน้าหล่อฟุบลงข้างลำคอขาวระหงดอมดมอย่างอาลัยอาวรณ์นัก

“ผมรักคุณนะนิชา”

ดวงตาณิชาวีร์เบิกกว้าง ปรายตาไปมองสามีที่หลับใหลไม่ได้สติอีกครั้ง ผมเหรอ เขาไม่เคยพูดผมกับเธอมานานหลายปีแล้ว เขาจะเรียกณิชาวีร์ หรือหมายถึงนิชาเฉย ๆ กันแน่ เป็นความสับสนที่ทำให้เธอข่มตาลงแทบไม่ได้เลย คงไม่ได้หมายความว่าเขานึกถึงใครอีกคนเวลาที่มีอะไรกันกับเธออยู่หรอกใช่ไหม ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นจริงเธอก็คงจะเสียใจและไม่ทนอะไรกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้วเช่นกัน