ลุงแก่ๆ ที่คิดไว้
1132 คำ
ตอนที่ 6
ลุงแก่ๆ ที่คิดไว้
หลังเลิกเรียนในเวลาบ่ายสามโมงชนัญชิดาก็รีบตรงไปยังบริษัทของเมฆินทร์ตามที่อยู่ที่ได้จากบิดา
หญิงสาวแจ้งประชาสัมพันธ์ก่อนจะขึ้นลิฟต์มายังชั้นบนสุดของสำนักงานใหญ่
“สวัสดีค่ะ หนูมาพบคุณเมฆินทร์ที่ค่ะ” หญิงสาวแจ้งกับเลขาหน้าของประธานบริษัท
“นัดไว้หรือเปล่าคะ” รัชนีกรเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์แล้วยิ้มและพอจะเดาออกว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคนที่เจ้านายเธอแจ้งไว้ว่าจะเข้ามาพบ
“เปล่าค่ะ แต่พ่อบอกว่าให้หนูเข้ามาเจอได้เลย แต่ถ้าต้องนัดก่อนหนูเข้ามาวันหลังก็ได้นะคะ” ชนัญชิดาไม่คิดว่าจะต้องนัดเข้ามาก่อน แต่ถ้าวันนี้เขาไม่ให้เขาพบเธอก็จะถือว่าตนเองทำตามสัญญาแล้วเป็นเขาเองที่ไม่ยอมให้เธอเจอ
“หนูเป็นลูกสาวคุณชนินทร์ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“ถ้าเป็นลูกสาวคุณชนินทร์เข้าพบได้เลยแต่พี่ขอไปแจ้งคุณเมฆินทร์ก่อนนะคะ”
รัชนีกรเข้าไปแจ้งเมฆินทร์จากนั้นก็เดินออกมาและพยักหน้าให้ชนัญชิดาเขาไปด้านใน
ชนัญชิดาสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของเมฆินทร์ด้วยใบหน้าเรียบเฉย หญิงสาวเดินก้มหน้าและ พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้
“สวัสดีค่ะคุณเมฆินทร์หนูมาตามที่พ่อบอกไว้ค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวแต่ไม่กล้าเงยหน้ามอง
เมฆินทร์ละสายตาขึ้นจากเอกสาร เขามองชนัญชิดาตั้งแต่หัวจรดเท้าและรู้สึกพอใจกับรูปร่างของหญิงสาวมากแต่เขายังเห็นหน้าเธอไม่ชัด
“เอาแต่ก้มหน้าแบบนั้นแล้ววันนี้จะคุยกับรู้เรื่องไหมล่ะ”
เมื่อได้ยินเสียงของเขาชนัญชิดาก็ใจเต้นแรงเพราะมันไม่เหมือนกับเสียงลุงแก่ๆ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ตกใจเมื่อคุณเมฆินทร์ไม่เหมือนกับลุงแก่ที่เธอจินตนาการถึง เขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อ ใบหน้าคมเข้มดวงตาสีนิลที่จ้องมาทำเอาหญิงสาวรู้สึกถึงความมีอำนาจ เธอยืนนิ่งแทบจะหยุดหายใจ
“มาแล้วเหรอนั่งลงก่อนสิ” เสียงของเขาฟังดูมีอำนาจจนเธอยอมทำตามด้วยความกลัวและเกรง
เมฆินทร์จ้องหน้าหญิงสาวและสังเกตเห็นถึงแววตาที่แข็งกร้าวแต่แฝงด้วยความเจ็บปวดในดวงตา เขารู้ดีว่าเธอไม่เต็มใจแต่ก็ยอมจำนนต่อสถานการณ์
“พ่อเธอบอกแล้วใช่ไหม”
“ค่ะบอกแล้วค่ะ”
“และที่เธอมาวันนี้คือจะยอมทำตามใช่ไหม”
“คุณเมฆินทร์คะ หนูขอผ่อนเงินใช้หนี้ที่พ่อเอาไปจากคุณได้ไหม”
“แต่พ่อเธอตกลงกันฉันไว้แล้วนะฉันก็ไม่ชอบพูดอะไรหลายๆ รอบ”
ชนัญชิดาอยากจะขอร้องเขาต่อแต่เห็นท่าทางของเขาแล้วเธอก็เปลี่ยนใจเพราะคิดว่าคนมีเงินมีอำนาจอย่างเขาคงไม่ยอมให้ใครมาหลอกเอาเงินไปฟรีๆ
“ค่ะ”
“เธอเรียนที่ไหน”
“มหาวิทยาลัยxxxค่ะ”
“แล้วพักอยู่ที่ไหน กับใคร”
“หนูอยู่หอพักหน้ามหาวิทยาลัยค่ะ พักอยู่คนเดียว”
“ฉันให้เวลาเก็บของสองวันแล้วย้ายมาอยู่คอนโดของฉัน”
“แต่หนูอยู่ที่หอก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก”
“พ่อเธอบอกว่าเธอจะทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างและฉันก็ไม่อยากให้คนทั้งหอตกใจหรอกนะเวลาที่ฉันไปนอนกับเธอ”
คำพูดของเมฆินทร์ทำให้ชนัญชิดารู้สึกกลัวว่าเขาจะเป็นพวกซาดิสม์ที่ชอบใช้ความรุนแรงจนกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน เธออยากยกเลิกข้อตกลงแต่ก็กลัวบิดาจะคิดสั้นเพราะเมื่อวานท่านก็เกือบจะทำอย่างนั้นไปแล้วครั้งหนึ่ง
“คอนโดที่คุณบอกอยู่ไกลไหมคะ”
“ไม่หรอก น่าจะเดินทางสะดวกอยู่”
“หนูย้ายไปอยู่ที่นั้นก็ได้ค่ะ”
“เดี๋ยวออกไปเอาคีย์การ์ดที่เลขาของฉัน ถ้าพร้อมจะย้ายก็โทรมาบอกคนของฉันจะจัดการให้ ส่วนค่าใช้จ่ายรายเดือน ฉันจะโอนเข้าบัญชีเธอทุกเดือน มีอะไรขาดเหลือบอกเลขาฉันได้ นี่นามบัตรฉันมีอะไรก็ติดต่อมา”
“ค่ะ แต่คุณเมฆินทร์คะ เรื่องเงินรายเดือนไม่ต้องก็ได้ค่ะ”
“แต่ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงของฉันไปทำงานพิเศษ ระหว่างนี้ห้ามออกไปรับงานพริตตี้อีก”
“ค่ะ” ชนัญชิดาไม่กล้าจะพูดอะไรอีกเพราะกลัวจะพูดไม่เข้าหูเขาและจะทำให้เขาโกรธ
“มีอะไรจะถามอีกไหม”
“ไม่มีค่ะ”
“ถ้างั้นก็ออกไปหาเลขาของฉัน เธอจะบอกเองว่าเธอต้องทำอะไรบ้าง”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไว้
“เดี๋ยว เธอชื่ออะไรนะ”
“หนูชื่อมะปรางค่ะ”
“ครั้งต่อไปห้ามไหว้ฉันอีก”
“ค่ะ หนูไปได้แล้วใช่ไหมคะ”
“อือ” เขาพยักหน้าก่อนกลับไปสนใจเอกสารตรงหน้าต่อ
ชนัญชิดาเดินออกจากห้องมาราวกับคนไร้วิญญาณจากที่คิดว่าเมฆินทร์คือลุงแก่ๆ แต่มันกลับตรงกันข้าม เขาคือผู้ชายในสเปกของเธอเลยทีเดียว ถ้าเป็นในเวลาปกติเธอต้องยิ้มดีใจที่เจอคนในแบบที่ตัวเองชอบแต่ตอนนี้เธอกลับไม่มีสิทธิ์คิดอะไรกับเขาได้เลยเพราะตอนนี้สถานะของเธอก็คือผู้หญิงของเขาหรือเรียกง่ายๆ ก็คือนางบำเรอ
“คุยกับคุณเมฆินทร์แล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่ค่ะ เขาให้หนูมาบอกคุณเลขาเรื่องคอนโด”
“เรียกพี่นิดก็ได้แล้วหนูชื่ออะไรล่ะ”
“หนูชื่อมะปรางค่ะ”
“นี่คือคีย์การ์ดของคอนโดนะ หนูจะเข้าไปอยู่วันนี้เลยไหม พี่จะได้ไปส่ง”
“หนูขอเก็บของก่อนค่ะ วันนี้คงไม่ทัน”
“เอาแค่ของใช้ส่วนตัวก็พอนะ ที่นั่นมีทุกอย่างครบ ถ้าเก็บของแล้วโทรหาพี่นะ เราแลกเบอร์กันไว้หน่อยดีไหม”
“ได้ค่ะ”
เมื่อแลกเบอร์โทรศัพท์แล้วรัชนีกรก็ขอเลขที่บัญชีจากนั้นเธอก็โอนเงินให้กับชนัญชิดาเป็นจำนวนสามหมื่นบาท
“พี่นิดคะ มันเยอะไปหรือเปล่า ปกติหนูใช้เงินวันละไม่ถึงสามร้อยเลยค่ะ”
“ไม่เยอะหรอกค่ะ รับไว้เผื่อเอาไปใช้จ่ายยามจำเป็นนะ”
“ค่ะ หนูกลับได้แล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่จ้ะ อย่าลืมโทรบอกพี่นะถ้าเก็บของเสร็จแล้ว”
“ค่ะ”
- ผู้เขียน
