เผลอใจรักนางบำเรอ

ตอนที่ 1 แบบที่ชอบไม่มีที่นี่ เช้าที่สดใสสำหรับใครบางคนแต่คงไม่ใช่กับชีวิตของชนัญชิดาหรือมะปราง นักศึกษาสาววัย 21 ปี แห่งคณะบริหารธุรกิจและการบัญชีของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงดังขึ้นเป็นครั้งที่สามหลังจากเจ้าตัวกดปิดไปแล้วถึงสองครั้ง ชนัญชิดายกหมอนขึ้นมาปิดหน้าด้วยความขี้เกียจ เมื่อคืนเธออ่านหนังสือเตรียมสอบดึกไปหน่อย ทำให้ร่างกายยังต้องการการพักผ่อน แต่นอกจากเสียงนาฬิกาปลุกแล้วเสียงไลน์ก็ดังไม่หยุดเช่นกัน หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดอ่านข้อความเสียงที่เด้งมานับสิบข้อความ ชนัญชิดาเลือกกดเปิดแค่ข้อความสุดท้ายเพราะเดาว่าข้อความก่อนหน้านั้นก็คงไม่ต่างกัน “ตื่นได้แล้วยัยมะปราง สายแล้วนะแก” เสียงข้อความจากไอลดาหรือลดาเพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ในหอพักฝั่งตรงข้ามดังขึ้น “เฮ้อ....ทำไมวันหนึ่งมันถึงไม่มีสักสามสิบชั่วโมงนะ” หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมานั่งหาวต่อด้วยความง่วง ชนัญชิดาจิ้มปลายนิ้วลงบนรูปไมโครโฟนบนแอปพลิเคชันก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ฟังเหมือนคนอดนอนมานานหลายวัน “เออๆ ฉันตื่นแล้วเดี๋ยวจะรีบตามไปแกไปก่อนเลยสั่งข้าวมันไก่พิเศษตับให้ฉันด้วยนะ” หญิงสาวบอกเพื่อนสนิทก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวเสร็จในเวลารวดเร็ว โชคดีว่าเป็นคนหน้าสวยอยู่แล้วในแต่ละวันชนัญชิดาเลยไม่ต้องแต่งเติมอะไรมากในแต่ละวันเอทาครีมกันแดดที่ซื้อเป็นซองจากร้านสะดวกซื้อและลิปกลอสและหวีผมแค่นั้นก็พร้อมไปเรียน หญิงสาวอาศัยอยู่หอพักใกล้ๆ หาวิทยาลัย รอบข้างเต็มไปด้วยหอพักและคอนโดมิเนียมหรูของคนมีเงิน แต่สำหรับเธอแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น เธอไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย บิดาก็เป็นแค่พนักงานขายธรรมดาๆ ในบริษัทนำเข้าอุปกรณ์เครื่องจักรทางการเกษตรแห่งหนึ่งที่บ้านเกิดของเธอทางภาคอีสาน ส่วนมารดาจากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก ชนัญชิดาต้องพึ่งพาตัวเองมาตลอด เธอดิ้นรนจนได้เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพและคิดว่าถ้าหาเรียนจบก็คงจะทำให้ชีวิตของตนเองและบิดาดีขึ้น หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยในชุดนักศึกษาชนัญชิดา ก็คว้ารองเท้าผ้าใบและกระเป๋าผ้าวิ่งลงมาจากห้องพักที่อยู่ชั้นสี่ หอพักที่เธอเช่าอยู่นั้น เป็นหอพักเก่าๆ ไม่ได้หรูหราอะไรนัก แต่ก็สะอาดและปลอดภัยพอสมควร เมื่อเดินมาถึงชั้นล่าง เธอก็เห็นไอลดาและมารีน่าหรือบีบียืนรออยู่ที่หน้าหอพักแล้ว “ช้าตลอดเลยนะแก อะนี่ซื้อมาเผื่อคิดว่าคงจะไม่มีอะไรกิน” มารีน่าบ่นพลางยื่นแซนด์วิชให้ “เราไม่ไปกินข้าวมันไก่กันเหรอ” “สายขนาดนี้แล้วยังจะห่วงกินอีกนะ มะปรางฉันว่าเรารีบไปเข้าห้องเรียนกันเถอะ” “โทษทีนะ พอดีเมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย" “อ่านอีกแล้วเหรอ แกนี่ขยันจริง” มารีน่าพูดด้วยน้ำเสียงชื่นชมเพราะชนัญชิดาเป็นคนที่ขยันมากที่สุดในกลุ่มเพื่อน “ฉันไม่ได้ขยันอะไรหรอก แค่กลัวเกรดไม่สวยแล้วจะหางานทำยาก” “อย่าทำมาเป็นพูดดีเลย เกรดแกน่ะสวยกว่าใครเกียรตินิยมอันดับหนึ่งคงไม่หนีไปไหน คนที่ต้องห่วงคือฉันลดาต่างห่างล่ะ” มารีน่าส่ายศีรษะเมื่อนึกถึงเกรดของตัวเองที่ได้ไม่ถึงสาม “แต่ที่บ้านแกมีธุรกิจนะ ส่วนฉันน่ะต้องหางานทำเอง” “ไม่ยากเลยถ้าแกเรียนจบฉันจะให้พ่อรับแกเข้าทำงานด้วยดีไหมล่ะ” ไอลดาเสนอเพราะที่บ้านของเธอทำธุรกิจส่งออกสินค้าและมักมีพนักงานลาออกและรับเข้ามาใหม่อยู่ตลอด “ไม่ล่ะ” ชนัญชิดารีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ทำล่ะมะปรางหรือแกไม่อยากทำงานกับฉัน” หญิงสาวทำหน้าผิดหวัง “แกก็น่าจะรู้ดีกว่าใครนะลดาว่าทำไมมะปรางถึงไม่อยากไปทำงานกับแก” มารีน่าพูดแล้วหัวเราะ “แกก็มองพี่ชายฉันเหมือนอากาศสิไม่ต้องสนใจเขาหรอก” “ก็พยายามอยู่ แต่พี่ชายแกก็ตื๊อเก่งมาก” “แล้วแกไม่ใจอ่อนบ้างเหรอมะปราง พี่ชายฉันทั้งหล่อทั้งรวยนะ” “แกลืมคุณสมบัติอีกข้อของพี่ภัทรนะ” ชนัญชิดาหมายถึงธีรภัทรพี่ชายของไอลดาที่เข้ามาจีบเธอทุกครั้งที่เจอและเป็นแบบนี้ตั้งแต่เธอเข้าเรียนปีหนึ่ง “อะไรเหรอมะปราง” “ก็พี่ชายแกเจ้าชู้ไงล่ะ” “ฉันว่าข้อนี้น่าจะมาข้อแรกนะ” มารีน่าพูดเสริมเพราะเธอเองก็รู้จักพี่ชายของเพื่อนดี ธีรภัทรนั้นจีบผู้หญิงเกือบทุกคณะและชนัญชิดายังเกือบจะโดนผู้หญิงของเขาตบเพราะความเข้าใจผิด “เขาไม่เรียกเจ้าชู้นะ เขาเรียกว่ายังไม่เจอคนที่ใช่ก็เลยหาไปเรื่อยๆ” ไอลดาเข้าข้างพี่ชาย “พี่น้องคู่นี้เขารักกันดีนะแกว่าไหมบีบี” “ฉันก็ว่างั้นแหละมะปราง” มารีน่าเห็นด้วยกับความคิดของชนัญชิดา “มะปรางฉันถามแกหน่อยสิ ว่าแกชอบผู้ชายแบบไหน อย่าตอบนะว่าไม่ใช่แบบพี่ชายฉันเพราะนั่นฉันรู้อยู่แล้ว” ไอลดาอยากจะรู้สเปกผู้ชายที่เพื่อนชอบเพราะที่ผ่านมามีผู้ชายเข้ามาจีบชนัญชิดาหลายคนแต่เธอก็ไม่เคยคบใครเลย “ฉันชอบคนที่โตกว่าหลายๆ ปีน่ะ” “นี่แกชอบคนแก่เหรอ ทำไมล่ะ” “ก็คนอายุเยอะเขาจะอบอุ่นไงล่ะ ฉันชอบผู้ชายอบอุ่น ดูขรึมนิดๆ ไม่พูดมากเน้นที่การกระทำ” “ที่ว่าอายุมากน่ะแค่ไหนเหรอ” “ถ้าถามตอนนี้ก็ขอสักสามสิบอัพ” “นั้นมันรุ่นอาเลยนะ” “อือ ก็แบบนั้นแหละที่ฉันชอบ” “แล้วจะไปเจอคนแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะมะปราง ที่นี่ก็มีแต่นักศึกษา” “ก็ไปเจอข้างนอกไงล่ะ พอเรียนจบแล้วทำงาน ถึงตอนนั้นก็คงเจอเองแหละบีบี” ทั้งสามสาวเดินคุยกันไปตามทางเท้าที่เต็มไปด้วยนักศึกษาคนอื่นๆ ที่กำลังมุ่งหน้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย วันนี้พวกเธอมีเรียนวิชาการบัญชีขั้นสูง ซึ่งเป็นวิชาที่ค่อนข้างยากและต้องใช้สมาธิอย่างมาก พวกเธอเดินมาถึงห้องเรียนที่อยู่บริเวณชั้นสอง ยังนั่งพักไม่ทันหายเหนื่อยอาจารย์ประจำวิชาก็เข้ามาสอน