ปิ่งเฉิงหันมามอง หลานอี้พักหายใจเล็กน้อย
“ฮูหยินถูกหิมะทับขาเจ้าค่ะ ขอท่านรีบกลับจวนเถิด”
ปิ่งเฉิงได้ยินดังนั้น หัวใจร้อนรนทันที เขารีบหันไปมองบิดาเพื่อกล่าวลาแต่บิดาห้ามไว้
“ไปหาภรรยาเจ้าเถิด”
“ปิ่งเฉิงขอลาขอรับ” สิ้นเสียงเขารีบขึ้นรถม้าและเร่งให้คนขับรถม้ารีบพาเขากลับจวนทันที ปิ่งเฉิงหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นึกเป็นห่วงเพียงลี่เซียนเท่านั้น เขาหันไปถามหลานอี้เรื่องอาการของลี่เซียน นางบอกว่าลี่เซียนถูกหิมะจากหลังคาหล่นทับขา หากไม่ได้พ่อบ้านซีหยางดึงตัวมาอาการคงแย่กว่านี้เป็นแน่ ตอนนี้หมอคงมาถึงจวนเพื่อรักษาแล้ว
“นางจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เขาถามอย่างกังวล มองดูนอกหน้าต่างตลอดทางว่าถึงจวนของเขาหรือยัง
“บ่าวเชื่อว่าฮูหยินจะไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”
เมื่อถึงจวนของเขา ปิ่งเฉิงรีบรุดลงไปทันที ตอนนี้ทั้งจวนกำลังวุ่นวายอย่างมาก พ่อบ้านซีหยางเห็นนายตัวเองกลับมาแล้วจึงวิ่งเข้าไปหาทันที
“นายท่าน!”
