หลานอี้รับคำสั่งก่อนจะเดินจากไป ลี่เซียนรีบหยบหลังกำแพงทันที นางไม่รู้ว่าปิ่งเฉิงเห็นนางไหมแต่เมื่อครู่เขามองมาทางนี้และยิ้มอ่อน ลี่เซียนถอนหายใจทันที รอยยิ้มนั้นนางเกลียดเสียจริง เหมือนเขามีแผนการอะไรในใจอีกแล้ว
ทั้งวันหิมะตกหนักจนนางต้องให้คนรับใช้ในจวนไปกวาดหิมะที่ทางเดินหลังจากที่หิมะตกเบาแล้ว นางไม่ชอบให้ทางเดินเต็มไปด้วยหิมะเท่าไหร่นัก ตนทำได้แค่ปักผ้ากับหลานอี้ฆ่าเวลาเท่านั้นรอหิมะหยุดตก
“หลานอี้ นายท่านว่าอย่างไรบ้างตอนที่เจ้านำหยกไปให้” ลี่เซียนเอ่ยถาม นางอยากรู้จริงๆว่าเขาพูดอะไรกับหลานอี้
“นายท่านบอกว่าหิมะตกหนัก ให้นายหญิงระวังหวัดด้วยเจ้าค่ะ”
“เท่านั้นใช่ไหม?”
“เท่านั้นเจ้าค่ะ”
“เขาไม่ได้พูดอะไรต่อหรือ?”
“ไม่นะเจ้าคะ มีเท่านี้”
“ไม่ขอบคุณข้าที่เอาหยกไปให้หรือ?”
“นายท่านไม่ได้พูดขอบคุณนะเจ้าคะ หรือไม่ท่านหญิงลองนำหยกไปให้เองเขาอาจจะพูดก็ได้เจ้าค่ะ”
ลี่เซียนถอนหายใจ นา
