ลี่เซียนบอกให้เขามายังห้องนอน นางจะไปเตรียมอุปกรณ์วาดภาพสักครู่ ปิ่งเฉิพยักหน้ารับและเดินเข้าไป รอนางกลับมา ลี่เซียนเดินไปเอาอุปกรณ์วาดรูปเท่าที่จำเป็นพอ นางเดินหอบเอาของทั้งหมดเข้าไปในห้องนอน พบว่าปิ่งเฉิงกำลังจิบสุราริมหน้าต่าง ท่าทางครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ อีกทั้งเสื้อผ้าที่หละหลวมเผยให้เห็นเนื้อหนังของเขา นางไม่เคยเห็นกล้ามเนื้อส่วนออกของเขาเลย ไม่นึกว่าจะงดงามเช่นนี้ จึงเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
ปิ่งเฉิงสังเกตเห็นนางมองเขาดวงตาเปล่งประกาย จึงเอ่ยเรียกสตินางหนหนึ่ง “จางลี่เซียน เชิญท่าน” เขาผายมือให้นาง “ฝีมือของท่านล้ำเลิศ หากท่านจะวาดข้าตอนร่ำสุราคงไม่เกินความสามารถท่านแน่นอน”
ลี่เซียนยิ้ม “ต่อให้ท่านทำท่ากายกรรม ข้าก็วาดได้อยู่แล้ว”
“อาจารย์ของท่านคงฝีมือล้ำเลิศเป็นแน่ ท่านจึงเก่งกาจเช่นนี้”
“ท่านอาจารย์ฝีมือหาใครเปรียบ ข้าเทียบท่านไม่ได้แม้แต่ปลายผม”
ปิ่งเฉิงหัวเราะ นางช่างถ่อมตัวเส
