“หลี่ปิ่งเฉิง เจ้านี่มัน…” ลี่เซียนไม่รู้จะหาคำพูดไหนว่าด่าหรือว่าชายผู้นี้ดี นางรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที ความโมโห ความเขินอาย ความว้าวุ่นในใจ ถาโถมเข้ามาในหัวใจของนางตอนนี้ นางวิ่งเข้าห้องนอนทันทีก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนพื้น คิดว่าเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝัน เขาหน้าด้านเหลือเกิน!
ฝั่งของปิ่งเฉิงนั้น หลังจากที่ลี่เซียนรีบวิ่งออกไป เขามองมือของตนที่ดึงร่างของนางมานั่งตักเขา เขาไม่เข้าใจการกระทำของตัวเองเลย แม้เขาอยากจะดัดนิสัยดื้อดึงของนางแต่ไม่คิดว่าอารมณ์ของเขามันจะทำให้เรื่องมันเลยเถิดเช่นนี้ คิดอีกทีแล้วนัยยะอะไรที่เขาเคยพูดนั้นมันไม่มีหรอก เขาแค่นึกถึงเรือนร่างของนางยามอยู่บนเตียงจึงได้เอ่ยคำพูดเช่นนั้นออกไป เขากุมหน้าของตัวเองรู้สึกละอายที่ในหัวของตนไม่สามารถลบความคิดพวกนี้ออกไปได้
ราวกับความคิดของทั้งสองกำลังเฝ้าคำนึงถึงเรื่องเดียวกันในคืนที่พระจันทร์เป็นครึ่งเสี้ยว
“ทำไม
