“ฮูหยินมากความสามารถเช่นนี้ ข้าเกรงใจเสียแล้ว”
“หากสามีของข้าต้องการท่าน มีหรือข้าจะปฏิเสธ”
“หากข้าท่านไม่หมด เจาคงน้อยใจแย่”
ลี่เซียนยิ้ม ตอนนี้กระต่ายหลงเข้ามาในกับดักที่นางวางแล้ว “เชิญนายท่านทานอาหาร”
ปิ่งเฉิงหยิบตะเกียบขึ้นมา เขาคีบอาหารทีละอย่างใส่จานก่อนจะคีบให้ลี่เซียนด้วย “ภรรยาข้าไม่ควรอยู่อย่างอดอาหาร มาร่วมทานกับข้าเถิด”
“ท่านแบ่งอาหารให้ข้าเพราะอาหารดูไม่น่ากินหรืออย่างไร? ข้าจัดเตรียมอาหารให้ตัวเองแล้ว” ลี่เซียนนึกด่าเขาในใจ นอกจากจะกะล่อนแล้วยังฉลาดไม่เป็นเรื่องอีก
ปิ่งเฉิงยิ้มแห้ง เขาตักอาหารที่กำลังจะยื่นให้กลับใส่จานของตน มองเนิ่นนานกว่าจะทำใจกินมันลงไป รสชาติที่ผิดปกตินี่มันคืออะไร ข้าวสุนัขยังอร่อยกว่าอารหารที่นางทำเสียอีก ไหนจะน้ำซุปที่เค็มเกินคนจะกิน นางลิ้นไม่ได้เพี้ยนหรือมือไม่ได้ด้วนถึงตักวัตถุดิบผิดองค์ประกอบ เพราะนางต้องการจะกลั่นแกล้งเขาที่แกล้งให้นางเข้าค
