“ใช่ เขาเป็นคนมีพระคุณคนหนึ่งของข้า หากถึงเวลาที่ต้องจากไป ข้าอยากให้จากกันเพราะรอยยิ้มมากกว่า”
“ข้าจำได้ว่านายท่านโกรธท่านมากที่กลับบ้านดึกอีกทั้งยังมึนเมาอีกต่างหาก จนสั่งกกักบริเวณท่าน 1เดือนให้คัดตำราในห้องนอน” หลานอี้ลดเสียงต่ำลง นางรู้ตัวว่าตนเองพูดจาไม่เหมาะสมเข้าแล้ว “บ่าวขออภัย ตนเองพูดมากเกินไปแล้ว”
“มันเป็นเรื่องน่าขำอย่างที่เจ้าว่านั้นแหละ ข้าไม่ถือโทษโกรธเจ้าหรอก” ลี่เซียนปัดมือไม่เอาความ สำหรับนางเรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กน้อยมากที่นางมีปากเสียงกับบิดาของตน ร้ายแรงกว่านี้นางก็เจอมาหมดแล้ว หลานอี้พูดในมุมมองของนางเพียงเท่านั้นเอง
เที่ยงวันนั้นลี่เซียนเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารให้กับหลี่ปิ่งเฉิงโดยมีพ่อครัวคอยแนะนำอยู่ข้างๆ ตอนแรกนั้นเขาไม่เชื่อใจว่าลี่เซียนจะปรุงอาหารเป็นจนถึงขั้นเป็นห่วงมาเฝ้าทุกขั้นตอนเพื่อไม่ให้นางบาดเจ็บ
“นายหญิง ให้บ่าวทำอาหารแทนเถิด” เสียงของพ่อครัวโอดครวญ
