“ภรรยาของข้านอกจากจะดื้อรั้นแล้วยังปากร้ายเสียจริง”
ลี่เซียนถอนหายใจ นางไม่อยากมีปากมีเสียงกับเขามากนัก “โปรดคืนพู่กันนั้นให้ข้าเถอะ”
“พู่กันนี้ไม่ใช่ของแคว้นเราหรือแคว้นใกล้ ๆ ข้ารู้สึกสนใจมันมาก ไม่ทราบว่าท่านช่วยบอกข้าได้หรือไม่ว่าท่านได้จากไหน?”
ปิ่งเฉิงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ลี่เซียนอีกรอบ ครั้งนี้ลี่เซียนไม่หลงกลเขาหรอก
“เป็นของต่างหน้าของคนไกลจากต่างแดนที่มอบแก่ข้า หากท่านอยากได้มันมากโปรดเอาไปให้ช่างฝีมือทำมันใหม่จะดีกว่า พู่กันนี้เก่าแล้วหากท่านจะใช้มันย่อมไม่คุ้มค่าเท่าไหร่”
“คนเก่าผู้นั้นคนรักท่านหรืออย่างไร? ท่านถึงได้ห่วงพู่กันนี้เหลือเกิน” ปิ่งเฉิงทำเสียงน้อยใจเล็กน้อย
“เขาไม่ใช่คนรักของข้า เขาคืออาจารย์ของข้า เขาเดินทางมาไกลเพื่อมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่ ข้าเลื่อมใสในความสามารถของเขาจึงฝากตัวเป็นลูกศิษย์”
“ตอนนี้เขาไปอยู่ไหนเสียแล้วล่ะ?”
ลี่เซียนมองตาของหลี่ปิ่งเฉิงอีกคร
