นางค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆหลังจากที่ปิ่งเฉิงนอนลงข้างๆนาง ลี่เซียนมิอาจทำใจนอนหลับได้ นางกุมผ้าห่มในมือของตนไว้แน่น แววตาของนางมากไปด้วยความคิดต่างๆที่นางต้องจัดการ นางสับสนมาก ความคิดของนางกระจัดกระจายเกินกว่านางจะลำดับความคิดของตนได้ เพียงปล่อยให้ความเหนื่อยล้าทั้งวันกล่อมให้นางหลับฝันอีกครั้ง ปล่อยให้ความฝันคอยปลอบโยนนางในยามวิกาล
จนกระทั่งรุ่งเช้ามาเยือน เสียงไก่ขันดังแว่วมาในหูของปิ่งเฉิง แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง เขาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ในหัวของเขาเฝ้าถามหาถึงลี่เซียน พยายามกวาดตามองหาลี่เซียนแต่ทั้งห้องกลับว่างเปล่า ปิ่งเฉิงลุกขึ้นมาเสาะแสวงหาลี่เซียนแต่ไม่พบนางจนเขาเดินออกมาข้างนอก ภาพที่งดงามปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้าของเขาทันที
จางลี่เซียนกำลังบรรจงวาดภาพทิวทัศน์ในสวนราวกับทั้งโลกนี้นางรับรู้เพียงภาพเบื้องหน้าของนาง มือของนางตวัดปลายพู่กันลงบนกระดาษอย่างประณีต ภาพของห
