“จางลี่เซียน ท่านงดงามมาก” เสียงของสามีลี่เซียนเอ่ยชมนาง นางคุ้นเคยเสียงนั้นเป็นอย่างดีแต่เพราะผ้าคลุมสีแดงที่คลุมใบหน้าของนางอยู่จึงเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัด นางพยายามมองหน้าของเจ้าบ่าวแต่แล้วเสียงคำนับเริ่มขึ้น
“คำนับฟ้าดิน”
“คำนับบรรพบุรุษ”
“คำนับกันและกัน”
“ส่งตัวเข้าหอ”
ลี่เซียนคำนับตามพิธีกรรมหมดแล้วเพียงแต่นางยังไม่เห็นหน้าของสามี ชายตรงหน้าของนางยื่นมือมาให้นางกุมมือ ลี่เซียนเพียงยื่นมือออกไปจับให้มั่นเท่านั้น ปล่อยให้เสียงอวยพร เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีไว้ข้างหลังของตน หลี่ปิ่งเฉิงนำทางนางจนมาถึงเรือนหอในจวนของเขา
บทที่ 5
แสงไฟสีแดงส่องสว่างไสว บรรดาบ่าวไพร่ที่ยกอาหารและเครื่องดื่มเข้ามาให้คู่บ่าวสาวได้ดื่ม เขาจูงนางมาถึงเตียงนอนก่อนจะเดินออกไปพบปะกับบรรดาญาติและมิตรสหายของเขา
“จางลี่เซียน ท่านรอข้าสักครู่ เดี๋ยวข้ากลับมา”
ในใจของนางภาวนาให้เขาไปให้นานๆ ทิ้งนางในคืนเข้าหอยิ่
