ไม่ทันที่ลี่เซียนจะตอบอะไร ฮูหยินรองแห่งสกุลจวงเดินเข้ามาในห้องนอนของลี่เซียนด้วยใบหน้านิ่งสงบ สุขุมเยือกเย็น แม้นางมีอายุน้อยกว่าบิดาของลี่เซียนไม่กี่ปีแต่ใบหน้าของนางดูอ่อนเยาว์กว่านั้น ผมที่มัดมวยขึ้นอย่างประณีตกับเสื้อผ้าสีครึมทำให้นางดูสง่างามเป็นอย่างมาก นางเดินจูงมือของเด็กชายหญิงคู่หนึ่งมาพร้อมกับตน เด็กทั้งสองอายุเพียง7ขวบเท่านั้น ดวงตาของพวกเขาไร้เดียงสาตามประสาของเด็ก ฮูหยินรองมองลี่เซียนที่นอนกับเตียง ไม่เอื้อนเอ่ยอันใดเป็นระยะเวลาหนึ่ง ระหว่างลี่เซียนกับนางเหมือนคนแปลกหน้าที่ร่วมบายคาบ้านเดียวกันเสียมากกว่า นางไม่ได้ชอบฮูหยินรองแต่ในขณะเดียวกันนางก็ไม่ได้เกลียด เพราะใบหน้าของฮูหยินรองคาดเดาได้ยากและนางไม่ค่อยพูดจึงไม่ค่อยสุนทรีเท่าไหร่หากได้คุยกัน
“คุณหนูใหญ่เป็นเช่นไรบ้าง?” เสียงนิ่งขรึมของฮูหยินรองเอ่ยถาม
“ท่านไม่ต้องถามข้าให้มากพิธีก็ได้ มีเรื่องอันใดก็กล่าวมาเถิด”
ฮูหยิ
