“แล้วมันต่างอันใดกับการที่เขาวาดรูปเปลือยของผู้ชายไปวัน ๆ แลกกับการได้ร่วมเตียงกับคนเหล่านั้น”
“เขาไม่เคยร่วมเตียงกับชายเหล่านั้น ท่านอย่ากล่าวหาเขามั่วซั่ว”
“ข้าไม่เข้าใจเหตุใดเจ้าจึงเลื่อมใสในตัวมันนักหนาถึงขนาดเอาชีวิตไปทิ้ง”
“คนเรามักอยากได้ยินในสิ่งที่ตนอยากได้ยิน อยากเห็นในสิ่งที่ตนอยากเห็น ไม่ว่าข้าจะอธิบายเหตุลให้ท่านนับร้อยพันประการ หากท่านไม่ต้องการฟังคำพูดเหล่านั้นล้วนเป็นเพียงเศษฝุ่นในชีวิตของท่าน ข้าไม่ขอพูดอะไรดีกว่าเพราะท่านมีเหตุผลให้ข้าเรียบร้อยอยู่แล้ว ยังไงเสียในสายตาของท่านข้าเป็นเพียงคนที่ไร้วุฒิภาวะอยู่ดี”
จางหยูเฟยมองใบหน้าของบุตรสาว เขารู้มาตั้งนานแล้วว่าจางลี่เซียนดื้อดึงและดือรั้นเหมือนกับมารดาของนางไม่มีผิด ในใจเขานึกโกรธลูกสาวของตัวเองอีกทั้งโกรธที่ตนเองเลี้ยงลูกมาอย่างเอาแต่ใจเพื่อชดเชยที่นางเสียมารดาไปตั้งแต่ยังเยาว์วัย หากนางรู้ว่าเหตุผลที่เขาต้องให้นางไป
