“ท่านไม่รู้เลยว่าหากท่านไปท่านจะเจอกับอะไรบ้าง ท่านไม่มีเพื่อน ไม่มีมิตร ไม่มีญาติที่นั้น ใยท่านจึงต้องดั้นด้นไปที่แห่งนั้นด้วย? ไม่สู้ท่านอยู่ที่นี่…อยู่กับข้า” ห้าวอี้กุมมือของนาง มองนางอย่างอ้อนวอน “ท่านกับข้า เราสามารถพิชิตโลกด้วยกันได้”
“ข้าไม่รู้จักท่านขนาดนั้น…” ลี่เซียนมองต่ำลง นางไม่อาจสบตาเขาได้เลย เขาเป็นใครมีที่มาจากไหนนางไม่รู้เลย “ข้าตัดสินใจจะไปยังทางสายไหมด้วยตัวของข้าเอง ท่านหาภรรยาที่เพียบพร้อมได้ ท่านหาสตรีอื่นได้ที่ไม่ใช่ข้า” สิ้นเสียง ลี่เซียนถอยหลังวิ่งออกไปจากบ้านร้างนั้นทันที ให้ห้าวอี้เรียกชื่อนางตามหลัง เขาพยายามวิ่งตามนางไปแต่หิมะตกหนักเกินไป เขาไม่สามารถฝ่าไปได้ แม้ใจจะเป็นห่วงนางจนกำลังจะเจียนตายอยู่แล้ว เขามิอาจลบนางออกจากความคิดได้เลย นางดื้อดึงดันเพื่อความฝันของตน ทั้งชีวิตไม่เคยเจอสตรีเช่นนางมาก่อน ห้าวอี้ก้มลงมองถ้วยน้ำอุ่นที่นางวางตั้งไว้ก่อนจะหยิบขึ้นมา
