ลี่เซียนมองชายข้างตน ในใจนางนึกโกรธเขาเล็กนอยแต่นางจะเอาอะไรกับคนสำมะเลเทเมา ไม่เอาไหนเช่นเขาจะไปเข้าใจอะไรกับนาง “หากข้าเป็นพวกฝันกลางวัน ท่านคงเป็นพวกไม่เอาไหน”
ชายหนุ่มยิ้มบาง เขาสะกดในลี่เซียนยิ้มตามเขา พวกเขาหัวเราะกันท่ามกลางหมะที่โปรยปรายในคืนพระจันทร์เต็มดวง นางไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้มานานแล้ว นานจนนางอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ ทันใดนั้นเสียงเรียกขานชื่อของใครสักคนดังแว่วเข้ามาในหูของลี่เซียน หัวใจของนางสั่นผวาทันที นางคุ้นเคยเสียงนี้เป็นอย่างดี
“ท่านช่วยพาข้าไปในที่ที่ปลอดภัยหน่อยได้ไหม?”
ลี่เซียนกระซิบถามชายผู้นั้น
“ข้าจะพาท่านไป บ้านร้างหลังวัดเชิงเขา ท่านสะดวกใจจะไปไหม?”
ลี่เซียนพยักหน้า ชายผู้นั้นยื่นมือของเขามาหยุดตรงหน้านางอีกครา ลี่เซียนเพียงจับมือของเขาและให้ชายแปลกหน้าผู้นี้พานางไปยังที่ที่เขาบอกเมื่อสักครู่ เสียงเรียกชื่อของนางดังขึ้นมาเป็นระยะๆจนนางรู้สึกหัวใจไม
