บทที่ 10
732 คำ
“อ่าส์....โอยยยย...โอยยยย...แนคุน...ได้โปรด...ปราณีข้าด้วย...ซี๊ดดดด”
“อ่าส์...อูยยย...ไม่ไหวแล้ว...หยู่เยียน...อ่าส์”
เขาร่ำร้องพร้อมกระแทกดุ้นเนื้อใหญ่อัดเข้าไปเต็มรูเสียวของนางรับใช้ กระทอกเต็มกำลังเด้าเสียงดังบลั่กๆ ได้ยินชัดเจน ก่อนจะเกร็งลำตัว กล้ามเนื้อขมวดแน่นแล้วรีบชักเจ้ามังกรหัวบานใหญ่ ให้มันปลดปล่อยพิษร้ายเป็นน้ำขาวข้นราดรดบนบั้นท้ายงอนงามของนาง ส่วนหยู่เยียนนั้นหอบหายใจทั้งที่มือทั้งสองยังถูกขึงไว้กับไม้ทั้งสองข้าง นางเข่าแทบทรุดแต่เฉินคุนเข้าประชิดด้านหลังอีกครั้ง กอดนางไว้และกระซิบข้างหู
“เป็นเช่นไรเล่า...หยู่เยียน”
“โอยยย...ข้าหมดสิ้นแรงแล้ว...ท่านจะทำอย่างไรกับข้าอีก”
“ข้ามิทำอะไรเจ้า แต่ว่า...เจ้าต้องอยู่ในห้องนี้อีกสักพัก ใกล้ค่ำข้าถึงจะปล่อยเจ้าไป”
“อูยยย...โอยยยย...ข้าทั้งเจ็บทั้งเสียว แล้วเช่นนี้จะเดินกลับเช่นไรไหว”
“มิต้องห่วง ข้ามียาช่วยให้เจ้าหายจากอาการนี้ได้”
“ยารึ?”
หยู่เยียนทวนคำนั้น นางนึกถึงผิงอันขึ้นมาจับจิต เพื่อนสาวใช้ของนางที่ไม่สบายหลังกลับจากหอเหมยฟ้า หรือว่าจะมีอาการเดียวกัน ผิงอันบอกว่านางมียารักษา หากหยู่เยียนก็ไม่พูดอะไรอีกหลังจากนั้น ปล่อยให้เฉินคุนทำโทษนางต่อไปอีกกระทั่งเวลาใกล้ค่ำ เขาจึงปล่อยตัวนางกลับไปยังที่พัก นางเดินอ่นระโหยโรยแรง แต่ไม่ยอมแสดงอาการเจ็บแปลบกลางกายให้ผู้ใดเห็น ดูเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ กระทั่งกลับไปถึงห้องก็พบผิงอันนั่งสางผมอยู่ที่โต๊ะแป้งเล็ก ๆ ภายในห้อง ท่าทางผิงอันสบายดีแล้ว และเมื่อเห็นหยู่เยียนกลับมานางจึงทักขึ้นว่า
“หยู่เยียน...นั่นเจ้าเพิ่งกลับมาจากรงครัวรึ ใยวันนี้เจ้าจึงทำงานจนเกือบมืดค่ำเล่า”
“ข้าต้องไปเก็บดอกไม้ให้แม่บ้าน เลยกลับมาช้า แล้วเจ้าสบายดีแล้วรึผิงอัน”
“ข้าสบายดีมาก ๆ มิได้เป็นอะไร”
“แต่เมื่อเช้าเจ้าบอกข้าว่าไม่สบายมิใช่รึ”
“ข้าก็เป็นของข้าเช่นนี้แหละ เจ้าก็รู้ว่าสตรีนั้นต่างจากบุรุษ มีเจ็บป่วยบ้างตามประสาหญิง ว่าแต่เจ้าเถิด ทำงานจนหน้าซีดเซียวหมดแล้วนั่น หรือว่าเจ้าไม่สบายกันห๊ะหยู่เยียน”
“ข้าสบายดี วันนี้อาจตากแดดตอนเก็บดอกไม้จนเหนื่อย...ก็เท่านั้น”
“นี่หยู่เยียน...ข้าถามอะไรเจ้าหน่อยซี”
ผิงอันเปลี่ยนน้ำเสียงหวานขึ้นแล้วเดินมาหยุดใกล้ ๆ เพื่อนสาวใช้
“หยู่เยียน...เจ้าเคยเห็นหลานชายของท่านแม่ทัพหรือไม่...เขาชื่อเฉินคุน”
“มะ...ไม่เคยเห็น มีอะไรรึ”
“ข้ากำลังจะบอกว่าเขาช่างเป็นบุรุษผู้กล้าแกร่ง สง่างามสมชายชาติทหาร ข้าเห็นเขาหลายหนและอยากอข้าไปอยู่ใกล้ ๆ นี่ถ้าหากเจ้าได้เห็นต้องคิดเช่นข้า”
เห็นแล้ว...และได้ลองของแล้ว...น่าติดใจจนนางเองก็อยากกลับไปให้เขาลงโทษอีกหลาย ๆ ครั้งที่หอเหมยฟ้า หอรักเร้นสวาทนั่น หากหยู่เยียนก็เพียงนึกในใจและยิ้มให้เพื่อนสาวใช้ที่ทำหน้าฝันหวาน
“วันหนึ่งเจ้าคงได้มีโอกาสอยู่ใกล้คนที่เจ้าอยากอยู่ใกล้ ว่าแต่ตอนนี้ขอข้าพักผ่อนก่อนเถิดนะ บางทีข้าอาจไม่สบายอย่างที่เจ้าว่าจริงๆ”
“เช่นนั้นก็รีบไปอาบน้ำแล้วนอนพักเถิด ข้าเพียงอยากบอกว่าพรุ่งนี้ข้าคงได้พบกับหลานชายท่านแม่ทัพ ข้าอยากอยู่ใกล้เขาเหลือเกิน ว่าจะเตรียมผ้าเช็ดหน้ากับถุงหอม แกล้งทำหล่นให้เขาเก็บได้ หน้าตาสะสวยอย่างข้าเขาไม่มีวันปฏิเสธได้ลงเป็นแน่”
ตามใจเจ้าเถิด...หญิงมากรัก กะว่าจะรวบทั้งอาทั้งหลาน...หยู่เยียนนึกในใจ นางยิ้มให้แล้วกลับไปล้มตัวลงบนที่นอนโดยไม่ได้อาบน้ำแม้แต่หยดเดียว เพราะนางอาบน้ำรักจากเฉินคุน ณ หอรักเร้นสวาทนั่นมาแล้ว นางเท่านั้นที่รู้ดี
- ผู้เขียน
