เซ็ตนิยาย ชุดที่ 2 นางยั่วชั้นเอก บทที่ 7
1024 คำ
เซ็ตนิยาย ชุดที่ 2 นางยั่วชั้นเอก บทที่ 7
เขาค่อย ๆ เปลื้องเสื้อคลุมบางเบาชั้นนอกออกจากร่างของนาง เหมยลี่ตัวสั่นเพราะความวาบหวิวรันจวน เคยแต่ให้ความบันเทิงเริงใจแก่เหล่าชายแต่ยังไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้มาก่อน นี่ถือว่าเป็นงานแรกของนางสินะ ตอนแรกก็รับปากเป็นมั่นเหมาะกับฮูหยินใหญ่ว่าจะไม่ยอมให้ลูกชายของนางล่วงเกิน แต่ตอนนี้นางกำลังเสียคำพูด และนี่ถ้าหากแม่เล้าในหอคณิการู้ว่านางรับงานนอกเหนือจากที่ตกลงไว้มีหวังเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เพราะเหมยลี่รู้ดีว่านางคือความหวังของแม่เล้าที่จะทำรายได้กับพวกมหาเศรษฐีเป็นกอบเป็นกำ แต่ดันมารับงานด้วยตัวเองอย่างนี้กลับไปแล้วจะแก้ตัวว่ายังงไงกันดีล่ะนี่
แต่ช่างเถอะ! นางตัดสินใจแล้วว่าคงไม่อาจปฏิเสธแม่ทัพหนุ่มรูปงามได้ หนึ่งร้อยตำลึงทองก็ยังน้อยไปสำหรับรายได้แท้จริงที่ควรจะได้รับ เพราะนี่ไม่ใช่การค้าขาย แต่เป็นความตั้งใจที่นางอยากจะมอบร่างกายให้ผู้ชายที่นางพึงใจเช่นเขา
“ทะ...ท่านพี่...อือ...ข้าอายท่านเหลือเกิน”
เหมยลี่หรุบตามองต่ำและหน้าแดงซ่านเมื่อแม่ทัพหนุ่มเปลื้องผ้าออกจากเรือนร่างอ้อนแอ้นจนหมด นางรีบยกมือทั้งสองขึ้นปิดสองเต้าอวบอิ่มกลมกลึง ที่สำคัญขนาดของมันใหญ่มากจนเหวินเทียนจ้องมองโนมเนื้ออวบขาวสล้างด้วยความทึ่งและประหลาดใจ เพราะเขาไม่เคยเป็นผู้หญิงหน้าอกใหญ่อย่างเหมยลี่ ดูภายนอกรึนางก็บอบบางอ้อนแอ้น แต่พอเปล่าเปลือยกลับอวบอิ่มอวบอัดไปทั้งตัว
“จะกลัวอะไร ในเมื่อพี่ก็เหมือนกับเจ้านั่นล่ะ”
เขาเอ่ยเสียงพร่าแหบขณะเปลื้องผ้าออกจากร่างของตัวเองจนหมดเช่นกัน และเมื่อร่างกำยำเปลือยหมดจดต่อหน้าก็ทำเอาเหมยลี่ถึงกับจ้องตาค้างเพราะเหวินเทียนนั้นก็ไม่ใช่ย่อย เขาเป็นคนตัวโต กล้ามเนื้อแข็งแกร่งไปหมดทั้งตัว หน้าอกแกร่งและหน้าท้องนูนแน่นด้วยกล้ามแข็งแรง หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะจ้องต่ำลงไปเห็นไรขนรันจวนโอบล้อมรอบโคนดุ้นเนื้อยาวใหญ่ที่กำลังผงาดง้ำเป็นสีแดงก่ำน่าครั่นคร้ามอย่างยิ่ง เหมยลี่ขนลุกชันด้วยความสยิว นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นเนื้อแท้ของลูกชายฮูหยินที่นางหวงหนักหนา เขาขยับเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงมาและดันร่างอวบอิ่มของอี้จีสาวให้นอนราบลงบนพื้น เหวินเทียนดึงมือทั้งสองที่ปกปิดเต้าอวบใหญ่ออกและตรึงไว้ข้างลำตัวของนาง เสียงหอบหายใจของเขากระชั้นถี่
“เหมยลี่...เจ้างามยิ่งนัก พี่อยากจะรักเจ้าให้สมใจอยาก”
“ท่านพี่...ตะ...แต่ว่า...ข้าไม่เคยจริงๆ นะ”
“ไม่ต้องกลัว พี่จะไม่ทำอะไรรุนแรงกับเจ้าหรอก”
บทที่ 6
แม่ทัพหนุ่มกระซิบและจ้องมองเรือร่างขาวผ่องราวหิมะกลางแดดยามเช้าของหญิงสาวที่นอนแผ่บนพื้น ขาทั้งสองของนางชันขึ้น เขาจับเข่ากลมกลึงแยกขาเรียวให้ถ่างออกทำให้เห็นเนินนูนโหนกตรงหว่างขารกเรื้อด้วยขนดกดำ เนินอูมสามเหลี่ยมมีน้ำเยิ้มออกมาบอกให้รู้ว่านางเริ่มเกิดอารมณ์แล้ว เขาจดจ้องความงามผุดผ่องนั้นแล้วเลื่อนมือข้างหนึ่งลูบไล้บนหน้าท้องแบนราบก่อนเลื่อนลงต่ำ เหมยลี่แขม่วหน้าท้องด้วยความตื่นเต้นสุดประมาณ
ตั้งแต่ทำงานในหอคณิกายังไม่เคยเปิดเผยให้ชายใดเห็นเนื้อในอล่างฉ่างอย่างนี้มาก่อน นางบอกตัวเองว่าช่างกล้า แต่ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าเหวินเทียนจะทำยังไงต่อ แต่แล้วนางก็สะดุ้งเล็กน้อยพร้อมส่งเสียงครางออกมา
“อ่าส์...ซี๊ดดด....ซี๊ดดดด...ทะ...ท่านพี่...อึ๊ยยยย”
เหมยลี่ขนลุกชันเมื่อนิ้วซุกซนของเหวินเทียนเลื่อนไล้และแทรกลงไปตรงกลางขนรกเรื้อดกดำเพื่อจุ่มจ้วงลงไปในร่องอันชุ่มฉ่ำหยาดเยิ้มด้วยหยาดน้ำแห่งความเสียวบนร่างสาว เหวินเทียนลากนิ้วขึ้นลงควานหาปุ่มกระสันของนางจนเจอแล้วเขาก็บดบี้ปุ่มเสียวของเหมยลี่ที่สะดุ้งแรงและหยัดสะโพกอวบงามขึ้นรับความกระสันซ่านจากปลายนิ้วของแม่ทัพหนุ่ม
“อ๊อย...อ๊าส์...อื๊อ...ซี๊ดดด...อ๊อยๆๆๆ”
เสีงครางของนางดังไม่ใช่เล่นและจุดความซาบซ่านอย่างรุนแรงแก่จอมทัพผู้เก่งกาจ เหวินเทียนขยับนิ้วกลางเข้าไปในร่องแคบ สอดลึกจนเหมยลี่ต้องเด้งสะโพกขึ้นรับด้วยความแสบเสียว
“อูยยยย...อ่าส์...ซี๊ดดด...อ่าส์...ซี๊ดดดด...อูยยย...ทะ...ท่านพี่...ซี๊ดดดด”
“เป็นยังไงเหมยลี่ แบบนี้เจ้าชอบใช่ไหม”
“อ๊าส์...เสียวเหลือเกินท่านพี่...ข้าเสียวจนจะทนไม่ไหวแล้ว”
“ข้าก็จะทนไม่ไหวแล้ว...อ่าส์...แต่อยากลองลิ้มชิมความหวานของเจ้าเหลือเกิน”
“ทะ...ท่านพี่จะทำอะไร”
เหมยลี่หน้าตื่นเมื่อแม่ทัพหนุ่มชักปลายนิ้วที่กำลังสร้างความกระสันเสียวออกจากร่องน้ำฉ่ำแล้วก้มหน้าลงต่ำ เขาไม่ตอบแต่ฉกปลายลิ้นลงไปในร่องน้ำเยิ้มแทนคำพูด
แจ่ะๆๆๆๆ....จั่กๆๆๆ...แจ่ะๆๆๆๆ
“อ๊อย...อู๊ยยยย....ซี๊ดดดด...ท่านพี่....อ๊อยยยย....ซี๊ดดดด....ซี๊ดดดด...อูยยยย....อ่าส์...”
อี้จีสาวแสนสวยเด้งส่ายสะโพกของนางร่อยร่ายไปมาเพราะเหวินเทียนร่ายลิ้นฉกลึกเข้าไปรัวไล้อยู่ตรงกลางกลีบผกาที่สยายกลีบบานเบ่งจนเนื้อในปลิ้นปริออกมารับความกระสัน แม่ทัพหนุ่มทั้งแลบเลียดูดลิ้มชิมน้ำหวานที่กระฉอกออกมาเสียงดัง
แจ่ะๆๆๆๆๆ....แจ่ะๆๆๆๆๆ
ยิ่งนางเด้งส่ายสะโพกเขาก็ยิ่งยั่วยุด้วยลิ้นร้อนร้ายที่ส่ายไหวพลิกพลิ้วเหมือนใบไม้ที่เสียดถูบนกลีบหวาน
- ผู้เขียน
