เซ็ตนิยาย ชุดที่ 2 นางยั่วชั้นเอก บทที่ 6
991 คำ
เซ็ตนิยาย ชุดที่ 2 นางยั่วชั้นเอก บทที่ 6
ไม่กระซิบเปล่าแต่ยังถือโอกาสเคลียจมูกโด่งบนแก้มเนียน ส่วนมือแกร่งหนากระชับมือบางของนางให้ค่อย ๆ เลื่อนไปตามสายพิณ เกิดเป็นเสียงดนตรีขัด ๆ บ้างในตอนแรก แต่เป็นเพราะเหมยลี่นั้นมีความชำนาญในการดีดพิณอยู่แล้ว หากนางก็ยังรู้สึกว่าทักษะยังด้อยกว่าผู้สอนนางเบื้องหลัง ขณะเดียวกันนั้นเหวินเทียนก็บดเบียดอกกับหลังบอบบาง
บทที่ 5
เสียงเพลงที่บรรเลงจากเครื่องสายเริ่มสั่นเพราะแม่ทัพหนุ่มแทบอดกลั้นตัวเองไม่ได้ เขาเคลียจมูกบนแก้มสาว กลิ่นน้ำอบกุหลาบเย้ายวนความรู้สึกจนความอดทนของเขากำลังจะขาดจากกัน เหวินเทียนกระซิบถามเบาๆ
“เหมยลี่...พี่ถามจริง ๆ เถอะ ตอนนี้เจ้ายังไม่มีชายใดมาหมั้นหมายจริงหรือ?”
“มะ...ไม่มีค่ะท่านพี่...เหมยลี่เป็นเพียงสาวชาวบ้าน ไม่มีใครมาสนใจหรอนะคะ”
“เหมยลี่...เจ้างามเช่นนี้ ขนาดพี่ยัง...เอ้อ...อ่า...”
“อะไรหรือคะท่านพี่”
นางแสร้งเอียงหน้ากลับไปทำให้ปากของนางชนกับปากของแม่ทัพหนุ่ม และเมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็ไม่ปล่อยโอกาสให้ผ่านไป เหวินเทียนประกบปากของเขากับปากของนาง บดเบียดดุนดันลิ้นเข้าไปในโพรงปากและดูดดันปลายลิ้นของหญิงสาว ออกจะเป็นจูบดูดดื่มด้วยซ้ำ เหมยลี่ชะงักนิ่ง เสียงดนตรีสะดุดหายไป ได้ยินแต่เสียงลิ้นพันลิ้นของสองหนุ่มสาวดังจ๊วบจ๊าบ และเหวินเทียนหยุดชะงักสอนบทเรียนลูกศิษย์สาวเสียกลางคัน เขาเบียดร่างกายหนาใหญ่โตเข้าหานางเมื่อเห็นว่าญาติสาวห่าง ๆ ยินยอมให้เขาจูบนางอย่างล้ำลึกดูดดื่ม
“อะ...อ่า...อ่าส์...ทะ...ท่านพี่...อ่าส์”
เหมยลี่ส่งเสียงกระเส่า ตั้งแต่เป็นอี้จีสาวแสนสวยของหอคณิกา นางรับแต่งานสร้างความรืนรมย์ให้แขกผู้ชายเท่านั้น แต่ยังไม่มีใครถึงเนื้อต้องตัวนาง เพราะนางต้องการเก็บรักษาร่างกายไว้ เป้าประสงค์หลักก็เพื่อทำให้ราคาค่าตัวสูง แต่หนนี้นางกลับไม่คิดถึงค่าตัว หนำซ้ำยังลืมคำเตือนของฮูหยินใหญ่เสียอีก
“อย่าลืมนะเหมยลี่ว่าเจ้าจะต้องไม่รับงานแรกที่นี่”
คำพูดของหวังฟางราวกับหายไปในสายลม ก็ใครกันจะอดใจไหว ลูกชายของนางทั้งหล่อเหลาและแข็งแกร่ง ร่างกายใหญ่โตของเขาที่กำลังบดเบียดอยู่กับร่างอ้อนแอ้นมันกระตุ้นเร้ากำหนัดร้อนเร่าภายในของนางให้ลุกช่วงเสียนี่กระไร และพอหลงลืมตัวแล้วจะเรียกสติกลับคืนมาก็ยากยิ่ง เพราะต่างคนต่างล่องลอยไปถึงไหนต่อไหน
เหมยลี่สะท้านไปทั้งร่างราวกับล่องลอยในสายลม ส่วนเหวินเทียนนั้นก็ใช่ย่อย เพราะเป็นขุนศึกทำให้ไม่ได้ลิ้มรสกามากับหญิงงามมานาน มันทำให้เขาเคลิบเคลิ้มและซาบซ่านอย่างหนักหน่วงเมื่อได้สัมผัสร่างกายนุ่มนิ่มของเหมยลี่ แต่แล้วพอเขาละปากจากกลีบปากของนางก็ดูเหมือนใบหน้าคมคายมีความตื่นตระหนก
“เหมยลี่...อะ...เอ้อ...พี่ขอโทษ”
“ท่านพี่...ได้โปรดเถิด”
หญิงสาวรั้งลำคอของเขาไว้ด้วยมือเรียวบาง นางไม่ยอมปล่อยโอกาสทองนี้ให้หลุดรอดไปแน่ ก็ในเมื่อถึงขนาดนี้แล้วอี้จีสาวจึงตัดสินใจว่า ไม่ว่าจะอย่างไรนางก็ต้องรับงานแรกที่บ้านอำหมาตย์หวังนี้เป็นแน่แท้ หญิงสาวเบียดกายเข้าหาและเผยอปากอย่างเชิญชวน
“ท่านพี่...ได้โปรดเถิด...อย่าทำให้เหมยลี่ต้องทรมานอย่างนี้”
“ตะ...แต่ว่า...เหมยลี่...เจ้าไม่ว่าพี่หรอกหรือ”
“จะว่าอะไรกัน ท่านพี่ทำให้ข้าเกิดความรู้สึกขึ้นมาก่อน ท่านยั่วข้าก่อนนะ”
“เหมยลี่...เจ้าต่างหากที่ยั่วยวนพี่ ...อ่าส์...พี่เองจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นจะรีรออะไรอยู่ล่ะคะ...อือ...”
“เจ้าไม่ว่าพี่หรอกหรือ”
นางส่ายหน้าและกรีดรอยยิ้มฉ่ำหวานพลางจูบบนเปลือกปากของแม่ทัพหนุ่มจนเขาสะท้านไปทั้งตัว
“ท่านพี่นั่นล่ะที่จะหาว่าเหมยลี่ใจง่าย”
“เปล่าเลย...พี่อยากทำอย่างนี้กับเจ้า...ตั้งแต่แรกเห็นแล้ว...เหมยลี่...อ่าส์...”
เขาส่งเสียงครางลึกก่อนก้มหน้าลงไปหานาง ประกบปิดปากของนางอีกครั้งแล้วบดเบียดอย่างกระหายหิว ทั้งสองหนุ่มสาวต่างปรนเปรอจุมพิให้กันและกันโดยไม่สนใจเครื่องสายตรงหน้าอีกต่อไป เหมยลี่ตอบสนองจูบหวามของแม่ทัพ กระตุ้นความเสียวกระสันทำให้เขาร้อนรุ่มยิ่งกว่าไฟลามเลีย
“อือ...อ่าส์...อ่าส์...ท่านพี่”
“เหมยลี่...หากเจ้ายินยอม...พี่ก็จะทำอย่างที่ต้องการ...อ่าส์...ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกเถอะนะ”
“ท่านพี่...เดี๋ยวถ้าเกิดใครเข้ามาในนี้ล่ะคะ”
“ไม่มีใครเข้ามาที่หอศาลาริมน้ำถ้าพี่ไม่อนุญาต แม้แต่ท่านแม่หรือพ่อบ้านหลี่เฉียงก็จะไม่เข้ามาวุ่นวายภายในนี้อย่างเด็ดขาด ตอนนี้มีเพียงเราสองคน”
“ท่านพี่...แต่เหมยลี่ไม่เคยนี่คะ”
“พี่จะสอนเจ้าเอง...เหมยลี่ของพี่...อืม...อ่าส์”
เมื่อควบคุมอารมณ์หวามไม่อยู่ทำให้ทั้งสองต่างแสดงออกซึ่งความต้องการอันพลุ่งพล่าน เหวินเทียนจับไหล่หญิงสาวให้นางหันมาเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ ยิ่งมองเขาก็ยิ่งหลงใหลเหมยลี่ เพราะความงามของนางเหมือนดอกไม้ฉ่ำฝน นัยน์ตาเป็นประกายเจิดจรัสขี้เล่นและยั่วยวน กลิ่นหอมจรุงใจจากกายของนางทำให้อารมณ์กระหายหิวของแม่ทัพหนุ่มทะยานขึ้นสูง เหวินเทียนแทบอดใจไม่อยู่
- ผู้เขียน
