“ข้าไม่ได้ตั้งใจให้ท่านเกรงกลัวและไม่สบายใจ เพียงอยากมาเพื่อพาเหมยลี่กลับไปเป็นฮูหยินของข้าเท่านั้น”
พูดจบก็หันไปประคองร่างของเหมยลี่ที่ลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตาอาบแก้ม คราวนี้นางจ้องมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ซู่หลิงเองก็พูดไม่ออก นางได้แต่ยืนนิ่งและมองคนทั้งสองที่จ้องตากันเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป
หลังจากนั้นเหวินเทียนก็ทำตัวตามปกติ โดยที่เขาพูดคุยกับซู่หลิงแม้จะเห็นว่านางก็ยังเกร็ง ๆ อยู่บ้างแต่ก็ให้การต้อนรับขับสู้ น้องเขย เป็นอย่างดี คนที่เงียบพูดนับคำได้คือเหมยลี่ นางยังกลัว ๆ กระทั่งถึงเวลาค่ำ ซู่หลิงรู้หน้าที่ ยอมไปนอนบ้านเพื่อนของนางเพื่อให้เหวินเทียนอยู่กับน้องสาวสองคน หลังจากนั้นแม่ทัพหนุ่มก็ลองเสื้อผ้าเป็นชุดของชาวบ้านธรรมดา เหมยลี่นำเสื้อเก่าของพ่อที่ยังเก็บไว้มาให้เขาลองสวมใส่ ชายหนุ่มมีท่าทีลิงโลดเมื่อได้แต่งตัวอย่างชาวบ้านทั่วไป ไม่ต้องมีอาภรณ์งดงามเขาก็ยิ้มเหมือนมีควา
