“ท่านพี่!”
หญิงสาวตกใจจนไม้กวาดร่วงจากมือลงพื้น นางถอยกรูดเมื่อเหวินเทียนกระโดดลงจากหลังม้า เขาสวมเสื้อคลุมยาวปกปิดร่างกายใหญ่โต เปิดเผยเพียงใบหน้างามปานเซียนที่นางไม่เคยลืมได้เลย
“ทะ...ท่านพี่...เอ้อ...แม่ทัพเทียน...ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร”
“เหมยลี่...ข้ารู้เรื่องของเจ้าหมดแล้วนะ”
พอเขากล่าวเช่นนั้นนางถึงกับตระหนกทำอะไรไม่ถูก เหมยลี่รีบคุกเข่าลงและก้มหน้าแสดงความสำนึกผิด
“ท่านแม่ทัพ...เหมยลี่ขอโทษ...เหมยลี่ผิดไปแล้ว ที่ท่านตามมาที่นี่เพราะท่านคงต้องการลงโทษเหมยลี่โทษฐานโกหกท่านใช่หรือไม่”
“เหมยลี่...เจ้าลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”
บทที่ 8
เหมยลี่รีบลุกขึ้น กระโปรงของนางเปื้อนฝุ่นแต่ตอนนี้นางไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ด้วยความตระหนกทำให้หญิงสาวหลบสายตาคมกล้าของอีกฝ่าย ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาของเหวินเทียนที่จ้องเขม็ง นางอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี เขาตามนางมาถึงที่นี่คงไม่ต้องบอกเลย
