บทที่ 8
981 คำ
“เช่นนั้นแล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าข้าคือผู้คอยเฝ้าดูแลหอเหมยฟ้าแห่งนี้ให้ท่านอา”
“แต่ข้ามิเคยเห็นท่านเลยนะเจ้าคะ”
“ข้าอยู่ที่นี่...มิค่อยได้เข้าไปในจวน ถ้ามีราชโองการเรียกใช้ข้าก็เข้าไปในวัง...เจ้าน่ะทำผิดกฎของที่นี่รู้หรือไม่ ผู้ทำผิดฎต้องได้รับการทำโทษ”
“เฉินคุน...ข้าต้องขออภัยจริง ๆ ข้ามิได้ตั้งใจเข้ามาที่นี่...อ๊ะ!...นี่ท่านจะพาข้าไปไหน?”
“ข้าก็จะพาเจ้าไปที่ห้องสำนึกผิด เป็นห้องลับไว้สำหรับทำโทษผู้ที่ก้าวล่วงเข้ามาในหอนี้อย่างไรเล่า”
เฉินคุณดึงข้อมือหยู่เยียนให้เดินตามเข้าไปในหอเหมยฟ้า สาวใช้มีสีหน้าตกใจเพราะเขาไม่ได้พานางเข้าไปยังทางผ่านสระน้ำที่นางเข้ามาเมื่อวานนี้ แต่เป็นอีกทางหนึ่งซึ่งอยู่ด้านข้างแต่ก็ดูเหมือนเป็นประตูลับของหอต้องห้าม เขาดึงนางให้เดินตามเข้าไปด้านใน เป็นบันไดทอดตัวลงไปสู่เบื้องล่าง ดูเหมือนเป็นห้องใต้ดิน หยู่เยียนเกิดความกลัวขึ้นมาจับใจ นางไม่คิดเลยว่าหลานชายของแม่ทัพหลีเหว่ยแท้จริงเป็นผู้มีจิตใจเหี้ยมหาญ ดุดัน ช่างแตกต่างจากเฉินคุนที่นางได้พบเมื่อวานนี้ แต่จะว่าไปเขาก็คือนายทหาร ย่อมต้องมีความเด็ดขาด แต่แบบนี้มันจะมากไปหรือไม่เพราะท่าทางที่เขาจะนำตัวนางไปลงโทษนั้นคือท่าทีเอาจริง แล้วเขาจะทำโทษนางรุนแรงหรือไม่ หยู่เยียนเกิดความกลัว อยากวิ่งหนีออกไปแต่ไม่สามารถทำได้แล้วเมื่อเฉินคุนดึงมือนางเข้าไปในห้องหนึ่งแล้วปิดประตูลง
“เฉินคุน...ท่านจะทำอะไรข้า จะลงโทษโทษข้าอย่างนั้นหรือ ได้โปรดเถิด อย่าทำอะไรข้าเลย”
“ข้าต้องลงโทษเจ้าแน่หยู่เยียน มานี่”
เขาดึงนางไปยังเสากลมสองต้นที่ขนาดของมันแข็งแรงเท่ากับต้นไม้ใหญ่ แล้วจับแขนของนางกางออก มัดข้อมือทั้งสองไว้กับเสาสองต้นนั้น หยู่เยียนจึงต้องอยู่ในสภาพเหมือนถูกขึงอย่างปีกผีเสื้อ นางยืนนิ่ง แขนเรียวนั้นกางออกถูกมัดไว้ทั้งสองข้าง สาวใช้อยากจะร้องไห้ออกมา แต่แล้วก็ต้องพบความประหลาดใจเมื่อเฉินคุนก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า เขาหรี่นัยน์ตาจ้องมองนางอย่างหมายมาด หากทว่าเขากลับมิได้พกอาวุธหรือหยิบฉวยสิ่งใดไว้ในมือ นอกจากเดินมายืนตรงหน้าร่างงามของสาวใช้ที่ถูกขึงมือไว้กับเสา นายทหารหนุ่มไล้ปลายนิ้วไปบนใบหน้าของนางและก้มหน้าลงไปหา แววตาของหยู่เยียนบอกว่านางนั้นกลัวอย่างเหลือเกิน เขาเหยียดยิ้มมุมปาก
“เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่คือสถานที่ใด”
“ขะ...ข้ามิรู้”
“ที่นี่คือห้องสำนึกผิด มีไว้ลงโทษผู้เข้ามาในหอเหมยฟ้าโดยมิได้รับอนุญาต”
“แล้วท่าจะลงโทษข้าอย่างไร...อะ...ว๊าย!”
หยู่เยียนร้องเสียงดังเมื่อเฉินคุนกระชากเสื้อของนางจนขาดวิ่น เศษผ้าฝ่ายบางหลุดติดมือของเขาทำให้สองเต้าอวบขาวของนางเด้งออกมาอวดสายตาของนายทหารหนุ่ม เฉินคุนจ้องมองหน้าอกอวบใหญ่ของนางรับใช้แล้วห่อปาก จ้องมองด้วยสายตาร้อนรน
“อาส์...หยู่เยียน เจ้านี่ก็ใหญ่อวบมิใช่เล่นเลยเชียวนะ มองข้างนอกข้านึกว่าเจ้าผอมเพรียวบาง ที่ไหนได้เล่า นมใหญ่ขนาดนี้เชียวรึ”
“อ๊าส์...เฉินคุน...ยะ...อย่า...อ๊าย...อ๊าย!”
หยู่เยียนร้องเสียงดังใจตอนแรกแลเวค่อยเปลี่ยนเป็นเสียงโหยแหบในภายหลังเมื่อเฉินคุนกระชากเสื้อและกระโปรงหลุดจากร่างของนางจนหมดสิ้น เหลือเพียงเรือนร่างของสาวใช้เปลือยเปล่า อวดสายตาของเขาที่เบิกกว้างด้วยความกระหายหื่น เพราะหยู่เยียนนั้นอวบอัดไปทั้งตัว ผิวของนางนวลเนียนผ่องผาดในห้องที่มีเพียงแสงจากตะเกียงดวงน้อยแต่ก็สว่างพอให้เฉินคุรได้เห็นทุกตารางนิ้วบนเรือนกายของนางนั่นเลยทีเดียว
สองเต้าของนางใหญ่อวบ เอวคอดกิ่ว สะโพกผาย และเนินอวบอูมสามเหลี่ยมกลางกายนั้นอิ่มเต็ม รกเรื้อด้วยไรขนหยิกหยอง เฉินคุนกระหยิ่มยิ้มย่องก่อนที่เขาจะทาบมือทั้งสองบนเต้าของหยู่เยียนแล้วเริ่มการลงทัณฑ์อันโหดร้ายด้วยการบีบบี้หัวนมของนางสาวใช้จนเสียวซ่าน หยู่เยียนร้องออกมาด้วยความกระสันเสียว
“โอยยย...ซี๊ดดด...อะ...อ่าส์...เฉินคุน...ทะ...ท่านทำอะไรข้า...อูยยยย...โอยยยย...อูยยยย...ซี๊ดดดด....อ๊าส์”
“นี่คือการลงโทษ ตั้งแต่สถานเบาไปก่อน...อ่าส์...นมเจ้าใหญ่ขนาดนี้ ข้าอยากลองดูดชิมว่ามันจะอร่อยลิ้นแค่ไหน”
“ยะ...อย่านะ...ซี๊ดดดด...อ๊อย...อ๊อย...อย่านะ”
เสียงร้องห้ามแต่ไม่ทันปากและลิ้นของนายทหารหนุ่มที่ก้มหน้าลงไปแล้วฉกปลายลยตรงจงอยเต้าของหยู่เยียน สาวใช้ที่ถูกขึงมือทั้งสองไว้เสียวกระสันแทบขาดใจเมื่อถูกปากของเฉินคุนดูดเม้มบนยอดเต้าสาว ความเสียวกระสันมันแผ่ซ่านไปทั่วร่าง หยู่เยียนแทบขาดใจตายนั่นทีเดียว นี่หรือคือการลงโทษของเขา มันช่างเร่าร้อนเสียจนนางคิดว่าเอาแส้มาโบยให้เจ็บปวดก็คงจะดีกว่าเพราะตอนนี้นางไม่สามารถทำอะไรได้ มือถูกมัดไว้แต่เขาทำให้นางเกือบขาดใจด้วยความเสียวสยิว
- ผู้เขียน
