“ข้ามาดีนะ...ยะ...อย่าทำอะไรข้าเลย ให้ข้ากลับบ้านเถอะเจ้าพวกสุนัขจิ้งจอก ข้าไม่ได้ตั้งใจจะมารบกวนหรือจะมาทำร้ายพวกเจ้าเลยนะ”
ห้าวเฉินพูดด้วยเสียงตะกุกตะกักและตัวสั่น แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเขาพูดเสียงของเขาจะไปยั่วอารมณ์ของเหล่าสัตว์ร้ายให้ยิ่งลุกโหมกระพือ หมาป่าแสนงามตัวใหญ่ที่สุดค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาเขา ห้าวเฉินไม่รู้ว่าจะทำยังไง สิ่งที่เขาตัดสินใจได้ในท้ายที่สุดก็คือหันหลังกลับและก้าวขาวิ่งแต่แล้วเขากลับสะดุดอะไรบางอย่างจนล้มลงก่อนที่สติสัมปชัญญะจะดับวูบไป
บทที่ 2
“โอ๊ย...โอ๊ย...อย่าทำอะไรข้าเลย...ช่วยข้าด้วยเถอะ....ท่านแม่ช่วยข้าด้วย...ท่านพ่อได้โปรดมารับข้าไปทีมืดเหลือเกิน...ช่วยด้วย”
ห้าวเฉินส่งเสียงร้องขึ้นก่อนที่ดวงตาของเขาจะเปิดออก เขาลืมตาและสะดุ้งผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ ในเวลานั้นเขาเมื่อยขบและเจ็บที่ก้นกบจนแทบขยับตัวไม่ได้ คุณชายหนุ่มวัย 18 หันมองไปรอบ ๆก็ให้นึกประหลาดใจ เขามองไม่เ
