“พวกเราไม่กินเนื้อมนุษย์ไม่ว่าจะเป็นข้าหรือบริวารของข้าเพราะอย่างน้อยที่สุดพวกเราก็ได้บำเพ็ญเพียรและถือศีลมานานนับพันปีกระทั่งเรามีชีวิตยืนยาวเช่นนี้ สิ่งที่เป็นข้อห้ามอย่างเด็ดขาดก็คือการกินเนื้อมนุษย์แต่ดูท่าทางหรือเจ้าก็ช่างน่า...”
“จะทำอะไรข้าน่ะ”
ห้าวเฉินรู้สึกตระหนกเมื่อลี่จู่ลูบไล้แขนของเขาที่ตอนนี้เปลือยเปล่าเรือนร่างของเขามีเพียงกางเกงตัวเดียวปกปิดท่อนล่างเท่านั้น มือเรียวของนางเลื่อนลูบไปตามกล้ามเนื้ออกและกล้ามเนื้อแขนอันกำยำล่ำสัน มันทำให้เขาขนลุกขึ้นมาในทันใดแม้จะใช้ชีวิตเป็นคุณชายในตระกูลใหญ่หากแต่เรื่องอิสตรีเขาก็แทบไม่เข้าใกล้แม้จะมีนางรับใช้มากมายอยู่ภายในบ้านและเมื่อไม่นานมานี้แม่ของเขาก็พยายามสรรหาผู้หญิงเพื่อมาให้ และจับคู่ห้าวเฉินให้เป็นคู่หมั้นกับลูกสาวของขุนนางใหญ่ เขาเคยพูดคุยกับคู่หมั้นแสนสวยแต่ยังไม่ถึงขั้นรักหรือหลงใหลนาง ห้าวเฉินกลับไม่รู้สึกรักหรือผูกพันกับคู่
