“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ข้าจะขอให้สัญญาว่าจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองจะพยายามไม่ใส่ใจต่อการกระทำร้าย ๆ หากมีใครแสดงมันต่อข้า แต่ว่าท่านเองก็จะสัญญากับข้าได้หรือไม่ว่าท่านก็จะอยู่เคียงข้างและช่วยปกป้องข้าเช่นกัน”
“มันก็คงต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วลี่จูในเมื่อเจ้าจะต้องเป็นผู้พาข้าออกจากป่านี้ข้าก็ถือว่าเจ้าคือผู้มีบุญคุณต่อข้าและข้าเองก็จะต้องตอบแทนต่อเจ้าเพียงแต่ว่า...”
“เพียงแต่ว่าอะไรหรือ...ดูหน้าตาของเจ้าก็ยังไม่ค่อยสบายใจอยู่อย่างนั้น”
“มันอาจจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดสักหน่อยที่ข้าหายเข้ามาในป่าแล้วจู่ ๆ ข้ากลับออกไปก็มีเจ้าตามติดไปด้วย ว่าแต่นี่ข้าเพิ่งจะเข้ามาอยู่ที่นี่เพียงแค่ราตรีเดียวใช่หรือไม่”
“หนึ่งราตรีของป่าไผ่พันปีเท่ากับเวลา 1 เดือนของโลกภายนอก”
“ว่ายังไงนะ!” ห้าวเฉินมีสีหน้าตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“อะไรกันนี่...นี่แสดงว่าข้าหายออกมาจากบ้านนานนับเดือนแล้วฉันนั้นรึ”
“ใช่...ถ
