เสียงของนางทำให้ห้าวเฉินหันกลับมายังมารดาของเขาก่อนที่จะตอบกลับไปว่า
“ท่านแม่ครับ ลี่จู่ไม่ค่อยสบาย นางยังไม่ได้กินอะไรนับตั้งแต่ออกมาจากป่าเลยครับท่านแม่”
“ถ้าหิวก็ให้พ่อบ้านจัดสำรับมาให้นางสักชุดสิ พวกหมั่นโถวในครัวก็ยังมีเหลืออยู่ ตอนเจ้าอยู่ในป่าก็คงจะขุดแต่พวกเผือกพวกมันกินสินะ หญิงชาวบ้านเช่นเจ้าคงไม่ได้กินของดี ๆ อย่างเช่นคนในเมืองเขาหรอกจริงไหมลี่จู”
ลี่จู่ไม่ตอบว่ากระไรแต่นางจิ้งจอกสาวก็เข้าใจได้ในคำพูดของเจียอีที่ทั้งเหน็บแนมและเสียดสี นางรู้ตัวดีว่าท่าทางของมารดาห้าวเฉินนั้นไม่ได้พอใจในตัวนางแม้แต่น้อยนับตั้งแต่ก้าวเข้ามาภายในบ้านของสกุลหวงแห่งนี้ หากแต่นางจิ้งจอกสาวก็พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกของตัวเอง นางจะโกรธหรือแสดงความไม่พอใจออกมาไม่ได้เพราะหากว่านางปล่อยให้อารมณ์ด้านมืดนั้นครอบงำจิตใจนางจะต้องกลายร่างเป็นจิ้งจอกและต้องกลับไปอยู่ที่ป่าไผ่พันปีซึ่งอาจไม่มีโอกาสได้ออกมาใช้
