เขาทำให้นางเกิดความรู้สึกทั้งตื่นเต้นและหวั่นไห วนี่นางกำลังเกิดความรู้สึกรักดังเช่นมนุษย์ธรรมดาทั่วไปเช่นนั้นหรือ ไม่หรอก...ลี่จูพยายามปฏิเสธหัวใจตัวเองแต่หัวใจของนางก็เต้นแรงทุกครั้งที่เขาเข้ามาใกล้และในขณะนั้นเข้าถึงก็จ้องมองนางด้วยประกายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ลี่จูส่ายหน้าและตอบว่า
“ข้าไม่เป็นอะไรมากหรอก ว่าแต่ท่านเถิดอีกเดี๋ยวรีบกลับไปอ่านหนังสือให้แม่ของท่านได้ฟังแล้วก็ท่านจะต้องเตรียมตัวพบกับคู่หมั้นของท่านในวันพรุ่งนี้ ส่วนข้าเองก็จะไปช่วยคนสวนจัดแต่งต้นไม้ในสวนซึ่งมันก็เป็นงานที่ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอก”
“เอาอย่างนี้เถอะนะ หากเจ้าทำงานไม่ไหวก็ให้บอกข้าแล้วข้าจะไปพูดกับท่านแม่เผื่อว่าท่านจะเมตตาให้เจ้าเข้าไปช่วยพวกแม่ครัวที่อยู่ในครัว”
พอเขากล่าวจบลี่จูก็ยังยิ้มออกมา รอยยิ้มของนางเป็นรอยยิ้มแสนงดงามและราวกับว่ามันได้ประทับลงในความทรงจำของห้าวเฉิน เขารู้สึกอบอุ่นเมื่อได้เห็นรอยย
