กว่าจะได้ออกมาจากห้องนอนของเบญจมินก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง ทำเอาจีรณาแข่งขาอ่อนแรงเดินกลับห้องแทบไม่ไหวแถมยังต้องพาร่างกายที่อ่อนระโหยโรยแรงมาทำอาหารที่สูบพลังงานเธอไปจนเกือบทานอีก
“จ้องขนาดนี้อยากกินฉันอีกรอบหรือไง” จู่ๆ คนที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ก็เอ่ยฝ่าความเงียบออกมาโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนที่กำลังนั่งทำปากขมุบขมิบพูดล้อเลียนอยู่เลยแม้แต่น้อย
บ้า! ในสมองนี่คิดเป็นแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวหรือไง
“จะด่าก็ด่าออกเสียงมาเลยไม่ต้องด่าในใจ” คำพูดเหมือนอ่านความคิดของจีรณาออกนั้นทำให้หญิงสาวหน้าเหลอมองชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ ที่เขาพูดถูกเหมือนเข้ามานั่งใจในเธอ
“เก่งจังเลยค่ะ อ่านความคิดคนอื่นออกด้วย” เอ่ยประชดตาใสพร้อมกับส่งยิ้มหวานออกไปให้ นั่นจึงทำให้คนที่นั่งขรึมอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเด็กช่างประชดประชัน
“รอยยิ้มเธอนี่มันหาความจริงใจไม่ได้จริงๆ” จีรณาทำปากขมุบขมิบพูดตามอย่างหมั่
