ในระหว่างทางที่นั่งรถออกจากโรงพยาบาลภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับอารมณ์หงุดหงิดที่เพิ่มขึ้นของจีรณาเพราะคนที่นั่งทำหน้าเรียบขรึมอยู่ข้างๆ ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำไม่รู้จะเงียบอะไรหนักหนาเงียบจนเธอรู้สึกอึดอัดตับแทบจะระเบิด
และไม่ใช่แค่จีรณาคนเดียวที่รู้สึกอึดอัดไมเคิลที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถถึงกับเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเพื่อจะได้ไปถึงจุดหมายโดยเร็วเพื่อหนีจากบรรยากาศมาคุที่รายล้อมอยู่รอบตัวในขณะนี้
“คุณไมเคิลช่วยแวะซูเปอร์มาร์เก็ตที่จะถึงให้หน่อยนะคะจีจะซื้อของค่ะ”
“ได้ครับ” ไม่นานรถก็จอดสนิทลงที่หน้าซูเปอร์มาร์เก็ตตามจีรณาบอก ครั้นจะลงจากรถโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรกับเจ้าของรถก็ดูจะเป็นคนไร้มารยาทไปเสียหน่อย จีรณาจึงหันมาเอ่ยกลับคนหรือมนุษย์หินก็ไม่รู้ที่นั่งนิ่งอยู่
“ฉันจะลงไปซื้อของ ซื้อเสร็จเดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเอง ขอบคุณที่มาส่ง” เบญจมินไม่ได้พูดอะไรตอบกล
