จีรณาผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอกเมื่ออาหารทุกอย่างวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยพร้อมรับประทาน ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่เหมือนเดิม
“อาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ” พูดจบก็เดินไปยังห้องนอนของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ร่างกายเหนื่อยเธอทนไหวแค่นี้สำหรับเธอถือว่าสบายมากแต่ด้านจิตใจเธอเหนื่อยจนแทบจะแบกรับเอาไว้ไม่ไหว ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหมดแรง ยกมือขึ้นปิดหน้าปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเงียบๆ ไม่มีแม้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมาจากหญิงสาวเลยสักนิด
“อวัยวะภายในของคนไข้ไม่ตอบสนองต่อการรักษาแล้วนะครับโดยเฉพาะสมองที่ยังมีเลือดออกและบวมอยู่ โดยสมองที่บวมขึ้นนั้นไปกดทับก้านสมองซึ่งมีความสำคัญในการควบคุมการรับรู้และการตื่นตัว หมออยากให้ญาติทำใจเอาไว้บ้างนะครับ”
นี่คือประโยคที่ทำให้จีรณาแทบล้มทั้งยืนสองมือจับขอบเตียงเอาไว้แน่น มองผู้เป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียงน้
