บทที่ 2 เผชิญหน้าคนรักเก่าของเขา 4
608 คำ
ในยามดึกดื่นค่อนคืน รถโรลส์รอยส์พุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงกว่าเดิม ใช้เวลาเพียงไม่นานก็จอดสนิทลงหน้าบ้าน ก่อนที่ขาเพรียวยาวของชายหนุ่มร่างสูงจะก้าวอาดๆ เข้าไปข้างใน
ไอศูรย์กวาดตาหาคนในความคิด แต่พบเพียงแม่บ้านสาวใหญ่ที่ยืนรออยู่อย่างนอบน้อม
“ขวัญรักล่ะ”
“เข้านอนแล้วค่ะ”
“นอนแล้ว?”
เขาเลิกคิ้ว มีความไม่พอใจอยู่บนหน้า เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ขวัญรักยังมีแก่ใจนอนหลับได้อีกหรือ เธอควรจะอยู่รอเพื่ออธิบายความจริงกับเขามากกว่ารึเปล่า
“คือคุณขวัญถูกน้ำร้อนลวกค่ะ แถมตัวก็รุมเหมือนจะไม่สบาย แล้วยังจะถูก...”
เสียงแม่บ้านเก่าแก่ขาดห้วง ไม่กล้าพูดต่อ ทำให้เขาขมวดคิ้วมุ่น สั่งเสียงเฉียบ
“พูดมา”
“คือ...เธอถูกคุณผู้หญิงตบหน้าค่ะ”
แม่เขางั้นหรือ?
แววตาของไอศูรย์ยิ่งมืดมน มีคลื่นก่อตัวอัดแน่นอยู่ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยเย็นชา เขาพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา
“ออกไปได้”
น้าเอี้ยงก้มหน้า ค้อมตัวเดินผ่านเจ้านายหนุ่มไป ที่หล่อนพูดมาก็เสี่ยงตกงานมากพอแล้ว แต่เพราะทนเห็นคนดีๆ อย่างขวัญรักถูกรังแกไม่ไหวจริงๆ จึงต้องบอกให้คนเป็นสามีของเธอรู้บ้าง หลังจากนั้นให้เป็นการตัดสินใจของไอศูรย์ก็แล้วกัน
รอให้แม่บ้านปิดประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเดินขึ้นไปชั้นบนผ่านห้องของเขาตรงไปห้องนอนที่อยู่ลึกด้านในสุด เขาหมุนประตูแล้วนิ่วหน้า มันไม่ได้ล็อค เปิดเข้าไปในห้องอย่างง่ายดาย
ไฟในห้องสว่างจ้า สิ่งแรกที่อยู่ในสายตาคือร่างอ้อนแอ้นนอนขดตัวเหมือนสัตว์เล็กที่ได้รับบาดเจ็บและเต็มไปด้วยความหวาดระแวง ไม่ได้ห่มผ้า ดูเหมือนจะผล็อยหลับไประหว่างที่กำลังเป่าผม เพราะไดร์ยังคงเสียบปลั๊กคาอยู่
เขาก้าวยาวๆ ดึงปลั๊กออก โยนไดร์ไปบนโต๊ะหัวเตียง แล้วนั่งลงเบาๆ ข้างกายคนที่หลับสนิท กวาดตาสำรวจเธออย่างถี่ถ้วน ที่แขนข้างหนึ่งพันแผลไว้อย่างสะดุดตา คิ้วเข้มยิ่งขมวดแน่นเป็นร่องลึก เห็นแล้วทำให้ไม่สบายใจเอาเสียเลย
เจ็บขนาดนี้เลยหรือ?
เขาเอื้อมมือไปลูบแขนเรียวผ่านแผ่นผ้าบางๆ อยากจะแกะออกมาดูให้เห็นกับตาว่าบาดแผลรุนแรงมากแค่ไหน แต่กลัวขวัญรักจะสะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บปวด
เขาไม่อยากให้เธอเจ็บไปมากกว่านี้...
ไอศูรย์ลูบไล้ท่อนแขนกลมกลึงเรื่อยขึ้นมา สัมผัสกับผิวเนียนนุ่มที่มือหนาบีบเคล้นทุกครั้งที่บังคับขืนใจขวัญรัก และทิ้งร่องรอยความโหดร้ายเอาไว้เด่นชัด แม้จะจางไปพอสมควรแล้ว แต่เพราะผิวของเธอขาวจัด จึงยังเห็นรอยเขียวช้ำบางๆ ระคายตาเขามาก
‘เธอถูกคุณผู้หญิงตบหน้า’
นึกถึงคำพูดของแม่บ้านสาวใหญ่เมื่อครู่ เขาจึงเลื่อนมือขึ้นไปเชยคางหญิงสาว พลิกไปมาก็เห็นรอยแดงริ้วบนซีกแก้มนวล
ต้องออกแรงมากขนาดไหน ถึงฝากรอยนิ้วครบทุกนิ้วได้แบบนี้?
อารมณ์คุกรุ่นก็พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกหลายเท่า เขาแสยะยิ้ม ตอนเจอกันไม่เห็นคุณแม่จะพูดเรื่องที่ทำร้ายเมียเขาเลยสักคำ
ผู้หญิงของเขาเป็นคนที่ใครก็สามารถรังแกหรือดูถูกได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เกินไปแล้ว!
ต่อให้เป็นแม่... เขาก็ไม่ยอม!
- ผู้เขียน
