บทที่ 10 ความสามารถในการยั่วผู้ชายไม่ลดลงเลย 5
840 คำ
มันคืออะไร... ที่บอกว่ายังไม่ได้หย่ากัน?
“คุณอย่ามาพูดมั่วๆ คุณเป็นคนขอหย่าเอง ฉันก็เซ็นหย่าให้ตามที่คุณต้องการแล้ว ทั้งแหวนและสร้อยก็คืนไปหมด จู่ๆ คุณจะมาบอกว่าเราไม่ได้หย่ากัน คิดว่าฉันจะเชื่อรึไง”
“ใช่... คุณเซ็น แต่ทำไมผมต้องเซ็นด้วยล่ะ”
“เพราะคนรักของคุณกลับมา คุณอยากกลับไปคืนดีกับเนตรกมล คุณลืมไปแล้วหรือ”
“แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว”
“เปลี่ยนใจ?”
ขวัญรักมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาคิดว่านี่เป็นเกมเล่นขายของแบบเด็กๆ รึไง คิดอยากจะรักก็รัก ปุ๊บปั๊บก็เลิก พอเกิดเปลี่ยนใจก็พูดออกมาหน้าตาเฉย
“คุณจะมาไม้ไหนอีกกันแน่”
“กลับมาอยู่กับผม”
น้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ยังคงข่มขู่เอาแต่ใจเหมือนเดิม แต่สีหน้าของเขาหม่นลงเล็กน้อย และถ้ามองไม่ผิด เหมือนเธอจะเห็นแววขอร้องจากดวงตาที่มักจะเย็นชาของเขาอยู่เสมอ
หญิงสาวตกตะลึง วูบหนึ่งยอมรับว่าดีใจ มีความลังเล ถ้าเป็นเมื่อสี่ปีก่อนเธอคงตอบตกลงโดยไม่คิด แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยน...จนไม่อาจแก้ไขสิ่งใดได้อีก เธอมีเส้นทางของเธอ เขาก็มีคู่หมั้นที่รออยู่ ตอนนี้เธอกับไอศูรย์เป็นแค่เส้นขนานที่คลาดกันและอยู่ห่างไกลกันออกไปทุกที
เธอถอนใจหายใจช้าๆ กลั้นใจบอกเขา
“แต่เราหย่ากันแล้ว”
“ไม่ต้องพูดเรื่องหย่าอีกได้ไหม”
มือเขาที่รวบข้อมือเธออยู่บีบแน่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูเหมือนกำลังได้รับความเจ็บปวดอยู่
เขาเจ็บที่เธอพูดเรื่องหย่างั้นหรือ?
ทำไมล่ะ?
เป็นเขาเองไม่ใช่หรือที่พร่ำพูดขอหย่ากับเธอตลอดมา แม้เธอจะพยายามทำดีและอ้อนวอนขอให้เขาอย่าเลิกกับเธออย่างไรก็ตาม...
“ถึงฉันไม่พูดเรื่องหย่า แต่ยังไงซะ... คุณก็หมั้นแล้ว”
สีหน้าไอศูรย์ยิ่งมืดมน ตวาดลั่น
“ผมบอกว่าให้เลิกพูด!”
“ไม่มีประโยชน์ที่เราจะยื้อกันไปแบบนี้ ถ้าที่คุณพูดมาเป็นความจริง งั้นเราก็จัดการหย่าให้เรียบร้อยเถอะ อย่าให้ค้างคาอยู่แบบนี้เลย”
“อยากหย่ากับผมนักเหรอ...”
ไอศูรย์เหนี่ยวคอเธอเข้ามาใกล้ เค้นเสียงลอดไรฟันถาม แล้วประกบจูบอย่างดุดัน บดขยี้ริมฝีปากหนักหน่วงแนบแน่น เคล้นคลึงจนเธอรู้สึกเจ็บๆ ชาๆ ก่อนจะอ้าปากงับจมเขี้ยว
“อื้อ...อ...”
เขากัดและขบเม้มย้ำๆ ดูดเลือดที่ไหลซึมออกมาจากรอยฟัน ตวัดปลายลิ้นเล็มเลียให้กลิ่นคาวคลุ้งติดอยู่ ดุนดันพันรัดกับลิ้นเธอ แบ่งปันรสชาติที่ดุเดือดรุนแรง ก่อนจะเคลื่อนปากบดจูบไปที่อื่นต่อ ไรฟันคมขาวทิ้งรอยไว้บนกลีบปากบอบบางจนห้อเลือดทุกที่ที่เคลื่อนผ่าน
ขวัญรักพยายามสะบัดหน้าหนี แต่ฝ่ามือหนาขยับตรึงท้ายทอยให้เธอเงยหน้ารับการบดจูบลงมาอย่างถนัดถนี่ ปากเขาเคลื่อนไปมาบนปากเธอแนบสนิท คลุกเคล้าแลกลิ้นอย่างดูดดื่มลึกล้ำเหมือนบ่อน้ำที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง
อา... นี่แหละสัมผัสคุ้นเคยที่เขาต้องการ เป็นความรู้สึกคิดถึงโหยหาที่ห่างหายไปนานเหลือเกิน
ไอศูรย์ถอนริมฝีปาก แนบหน้ากับแก้มเนียนของเธอ ลูบไล้สัมผัสอย่างอ่อนโยน ซึมซับความอ่อนหวานรัญจวนที่เขาไม่เคยพานพบได้จากผู้หญิงคนไหนตลอดสี่ปีที่ผ่านมานอกจากขวัญรัก แล้วกระซิบแผ่วหวิวเหมือนเสียงของสายลมว่า
“ขอต้อนรับกลับมานะ... คุณภรรยา”
เขาทิ้งจูบอ้อยอิ่งเหมือนแมลงปอแตะผิวน้ำบนริมฝีปากบางอิ่มของเธอ มองสบดวงตาคมสวยที่เบิกโต สีหน้าตื่นกลัว ค่อยๆ ไล้หัวแม่มือบนแก้มนวลด้วยความอาลัย ก่อนจะหักใจผละออกห่างแล้วเดินจากไป
ไอศูรย์ไม่คิดจะเร่งรัดขวัญรัก ฟังจากเมื่อกี้ที่เธอยืนกรานจะหย่า ทำให้รู้ว่าสี่ปีที่แล้วเขาทำร้ายเธอเอาไว้หนักหนาสาหัส ด้วยนิสัยของขวัญรักเป็นคนอ่อนนอกแข็งใน ภายนอกเหมือนเม่นตัวเล็กที่อ่อนแอบอบบาง แต่ก็พร้อมจะพองขนใช้หนามแหลมคมปกป้องตัวเองเมื่อได้รับบาดเจ็บ ขืนเขายิ่งบีบคั้น เกรงว่าเธอจะยิ่งต่อต้านและหนีจากเขาไปไกลขึ้นเรื่อยๆ
ที่น่ากลัวกว่านั้น เขาไม่รู้ว่าในใจของขวัญรัก ตอนนี้เขาอยู่ในสถานะไหน?
พูดให้ถูกก็คือ... เธอยังรักเขาอยู่รึเปล่า?
เขาจึงไม่อาจบุ่มบ่ามใช้วิธีรุนแรงเหมือนเช่นเมื่อก่อนได้อีก หากยังต้องการหัวใจของเธอกลับคืนมาหาเขาอีกครั้ง
คราวนี้ไอศูรย์สัญญาว่าจะใช้ความรักค่อยๆ รักษาเยียวยาหัวใจเธอ ให้ความเหน็บหนาวที่เขาก่อไว้เกาะอยู่ในหัวใจขวัญรักละลายลงช้าๆ จนหมดไป
- ผู้เขียน
