บทที่ 7 เราจบกันแค่นี้เถอะ 5
804 คำ
ขวัญรักไม่ควรมาเสียเวลาอยู่กับผู้ชายที่ไม่รักเธอ แต่ควรค้นหาความสุขจากคนที่พร้อมจะปกป้องดูแลเธอได้ แน่นอนว่าเขาพร้อมที่จะสนับสนุนเธอ อวยพรเธอ และไม่เคยคิดจะเอาเปรียบเธอด้วย
ถึงอย่างไรขวัญรักก็เคยเป็นผู้หญิงของเขา ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา เห็นแก่ความดีของเธอ เขาไม่มีทางให้เธอไปตัวเปล่าแน่ เขาจะมอบสิ่งตอบแทนทุกอย่างที่ขวัญรักต้องการ ไม่ว่าจะล้ำค่าแค่ไหนเขาก็ไม่เกี่ยง ยกเว้นเพียงสิ่งเดียวที่ไม่สามารถให้ได้...
‘หัวใจ’ ของเขา
เพราะเป็นสิ่งหวงห้าม แม้เธอจะคาดหวัง แต่ก็ไม่อาจครอบครองได้ หัวใจเขามีเนตรกมลอยู่แล้วเพียงคนเดียวเท่านั้น
ไอศูรย์กำลังจะพิมพ์ข้อความส่งไปอีกครั้ง แต่ก็มีข้อความเด้งตอบกลับจากขวัญรักเสียก่อน
ตกลง
มันสั้นและห้วนจนเขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่...
ไอศูรย์ไม่ชอบความรู้สึกที่มันค้างๆ คาๆ อยู่อย่างนี้ เขาต้องไปคุยกับขวัญรักให้รู้เรื่อง เธอต้องการอะไรกันแน่ เขาจะเคลียร์ความสัมพันธ์ทุกอย่างระหว่างกันให้จบ ไม่ว่าจะดีจะร้ายอย่างไรก็ตาม
“เรื่องทุกอย่างเอาไว้ทีหลัง หาที่อยู่ของนักข่าวที่ชื่อนุชจรินทร์ให้ผมด่วน”
เขาหันไปบอกเลขา แล้วขับรถมุ่งหน้าไปคอนโดเพื่อนสนิทของขวัญรักตามที่เลขาส่งพิกัดมาให้ ระหว่างทางเขากดโทร. หาขวัญรักหลายครั้ง แต่ขึ้นสัญญาณให้ฝากข้อความทุกครั้ง จนกระทั่งถึงหน้าห้องพักของนุชจรินทร์ก็ทุบประตูระรัวด้วยความร้อนใจ ยืนรอแค่นับถึงสิบเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าติดบึ้ง
“ขวัญรักล่ะ ผมขอคุยกับภรรยาหน่อย”
นุชจรินทร์เลิกคิ้ว เหมือนจะถามกลับ... ยังจำได้ด้วยหรือว่าขวัญรักเป็นภรรยาของเขา?
“ไม่อยู่”
“ไปไหน?”
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้”
นุชจรินทร์ตัดบทฉับ ในเมื่อเพื่อนหล่อนตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว หล่อนจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้เป็นมารผจญขวัญรักอีก
มองเห็นไอศูรย์โทรศัพท์ ต้องการจับผิดว่าจะมีสัญญาณมือถือของขวัญรักดังอยู่ในห้องหล่อนหรือไม่ นุชจรินทร์ก็ยิ้มเยาะ บอกกับเขาอย่างสะใจว่า
“ไม่ต้องโทร. หรอก ขวัญไปแล้วจริงๆ ก่อนไปเขาฝากของให้คุณด้วย รอแป๊บหนึ่ง”
เดินหายเข้าไปในห้องไม่กี่อึดใจ กลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาล
ไอศูรย์ขมวดคิ้วถาม “อะไร?”
“ใบหย่า!”
ยิ่งเห็นเขาอึ้ง หล่อนยิ่งสะใจ ไม่รอให้ไอศูรย์อ้าปากถามอะไรต่อก็ชิงพูดแทรกว่า
“ขวัญยอมหย่า ยอมทิ้งบ้าน ทิ้งแม่ที่เป็นญาติสนิทเพียงคนเดียว ก็เพื่อให้คุณกับผู้หญิงคนนั้นสมหวังไงละ”
พูดจบก็ปิดประตูใส่หน้าเขาเสียงดัง คำพูดที่ว่า ‘แล้วคุณจะต้องเสียใจ’ คงใช้ไม่ได้กับคนใจดำอย่างเขา เพราะถ้าเขามีความรู้สึกจริง คงไม่ทำให้เพื่อนหล่อนเสียใจมาจนถึงตอนนี้หรอก
แต่ถึงจะไม่รู้สึก เขาก็น่าจะพอมีความละอายหลงเหลืออยู่บ้างละน่า...
หล่อนจึงจงใจพูดแบบนั้นออกไป ต้องการให้ผู้ชายเลวๆ คนนี้ลิ้มรสกับความรู้สึกผิดในใจเสียบ้าง แค่เล็กน้อยก็ยังดี หล่อนไม่เชื่อหรอกว่าพวกเขาจะมีความสุขกันได้บนความทุกข์ของขวัญรัก
ไอศูรย์ยืนทื่ออยู่นานกว่าจะเดินกลับมาที่รถ ในหัวรู้สึกเบลอไปชั่วขณะ ต้องใช้เวลาสักพักทำความเข้าใจกับสิ่งที่นุชจรินทร์พูด
ขวัญรักจากไปแล้ว?
เขาถามตัวเองอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก พลางเปิดซองเอกสาร ข้างในบรรจุแผ่นกระดาษบางๆ ที่มีหัวข้อตัวใหญ่ว่า ‘ใบสำคัญการหย่า’ ลงชื่อลายมือของขวัญรักไว้เรียบร้อยแล้ว ยังมีใบโอนหุ้นและทรัพย์สินอื่นๆ แหวนแต่งงาน รวมทั้งสร้อยเพชรที่เขาสวมให้เธอในตอนที่สร้างข่าว และสั่งห้ามไม่ให้ถอดออกเด็ดขาด
เธอคืนของทุกอย่างให้เขาแล้ว...
ก็ดี... ถือว่าขวัญรักยังรู้ตัว เลือกที่จะจากไปเองโดยไม่ทำให้เขาต้องลำบากใจ เธอยอมคืนอิสรภาพที่เขาต้องการง่ายๆ โดยไม่เรียกร้องสิ่งใดเลย
ถือว่าโชคช่วยเขาจริงๆ
ไอศูรย์เหยียดยิ้ม แต่ยิ้มไม่ออก ทั้งที่เขาควรจะดีใจและมีความสุขสิ แต่ความรู้สึกวูบโหวงที่อยู่ในอกนี้มันคืออะไรกัน?
ขวัญรัก...
เขาหลับตา นั่งพิงศีรษะกับผนังเบาะ เกิดหมดแรงขึ้นมาดื้อๆ ปล่อยตัวปล่อยใจจมดิ่งลงไปสู่ความมืดมิดที่เวิ้งว้างไม่มีจุดสิ้นสุด
- ผู้เขียน
