ฝั่งหญิงสาวที่คอยเอาใจช่วยคนไประงับเหตุร้ายอยู่ที่บ้านพักยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ที่ห้องโถงรับแขก สลับกับไปยืนหน้าประตูบ้าน ชะเง้อมองไปทางท้องฟ้าที่มีแสงสีส้มอมเหลืองปรากฏให้เห็น แค่เวลาผ่านไปสิบกว่านาที่ แต่ในความรู้สึกของศศิกาญจน์กลับเหมือนยาวนานนับชั่วโมงก็ว่าได้
“จะเป็นไงบ้างนะ เกิดอะไรร้ายแรงหรือเปล่า” เธอพึมพำกับตัวเอง แล้วก้าวไปยืนอยู่ตรงระเบียงหน้าประตูเข้าบ้าน ดวงตากลมโตฉายแววกังวล เป็นห่วงออกมาอย่างไม่ปกปิด คอยแต่จ้องมองบริเวณที่เกิดไฟไหม้ จนไม่รู้สึกว่าเวลานี้มีร่างของใครอีกคนซึ่งอาศัยความมืดค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้จากทางด้านข้างตัวบ้านที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่หลายต้น
ในมือผู้บุกรุกมีผ้าผืนเล็กซึ่งได้หยดน้ำยาบางชนิดที่ออกฤทธิ์กดประสาทอย่างรุนแรงต่อผู้ที่สูดดมกลิ่นและไอระเหยของมันเข้าไป
และเมื่อเห็นจังหวะเหมาะจะลงมือ ร่างในความมืดก็ปราดเข้าหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว แล้วโปะผ้าผืนนั้นเข้าที
