ทั้งสองเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านดวงตาสีฟ้าคู่คมจ้องมองไปยังพ่อของน้องนิ่ง มือหนากุมมือเรียวเล็กไว้แน่น
“ ไอ้หัวสายไหม ใครอนุญาตให้มึงจับมือลูกกู พราวมาหาพ่อ “ เมฆรีบเอ่ยถามเสียงดังออกมาทันทีที่เห็นฟาโรจับมือลูกสาวของตัวเอง สองขาแกร่งของผู้เป็นพ่อสาวเท้าสุขุมเดินไปหาลูกสาวที่เป็นดังดวงใจมือหนาต้องท่าจะคว้าเอาลูกของตัวเอง ฟาโรที่เห็นท่าไม่ดีดึงน้องไปด้านหลังของตัวเองอย่างอัตโนมัติ…
“ ไอ้เหี้ย! มึงปล่อยลูกกูมา อย่าให้กูต้องพูดหลายครั้ง ” เมฆเอ่ยด่าคนตรงหน้าออกไปอย่างเหลืออด กระบอกตาคมจ้องมองไปยังมาเฟียหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
“ ไม่ได้ครับ คุณพ่อจะพาน้องไปจากผมไม่ได้ ” ฟาโรเอ่ยบอกเมฆออกไป
“ ใครพ่อมึงไอ้สัส! ทำไมจะไม่ได้วะ นี่มันลูกกู ” เมฆเอ่ยขึ้นทันที
กรอด!
“ เพราะผมรักน้อง เรารักกัน ” คำพูดประโยคนั้นของฟาโรทำเอาพ่อๆนิ่งไปทันทีรวมทั้งเมฆด้วย กรามหนาบดเข้าหากันแน่นจนได้ยินเสียงกรอดออกมา
