ไม่ชอบแย่งของๆใคร (มีเนื้อหาเรื่องมาเฟียร้ายหวงรัก)

1568 คำ

ตกดึกหลังจากกลับจากงานเลี้ยง ร่างหนาของมาเฟียหนุ่มนั่งดื่มอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ สมองเอาแต่นึกไปถึงปิ่นกับสายลม… “ นายชอบผู้หญิงคนนั้นเหรอครับ ” อูเวอเอ่ยถามผู้เป็นนาย “ ตอนแรกที่เห็นก็ชอบเธอน่ารักดีแต่พอได้สบตาฉันกลับรู้สึกสงสารมากกว่า ฉันเห็นความเศร้าในดวงตาคู่นั้นของเธอ ” ฟาโรที่ได้สบตากับปิ่นเพียงชั่วครู่ก็รับรู้ได้ถึงความเศร้าของเธอในทันที “ ดูเหมือนคุณสายลมจะหึงมากกว่านะครับ ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันจริงจะทะเลาะกันทำไม ผู้ชายจะมาขอเบอร์หรือมาจีบเธอก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลยนะครับ “ อูเวอพูดในสิ่งที่คิดออกมา “ หึ! ปากแข็งไง ” ฟาโรหัวเราะเบาๆในลำคอเขาก็พอจะมองอาการของสายลมออก ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังนั่งพูคุยกันอยู่นั้น… Rrrrr..Rrrrr เสียงมือถือราคาแพงของอูเวอดังขึ้นกระบอกตาคมก้มลงไปมองสายที่โทรเข้ามาพลันต้องขมวดคิ้ว “ ว่าไง ” “ พี่มีคนเมายาพยายามจะขื่นใจคุณปิ่น ผมกำลังจะเข้าไปช่วยแต่คุณลมมาทันซะก่อน ” ลูกน้องที่อูเวอสั่งให้คอยตามดูความเคลื่อนไหวของทั้งสองโทรมารายงานข่าว “ ที่ไหน ยังไงวะ ” อูเวอเอ่ยบอกออกไป คิ้วคมขมวดเข้าหากันเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ลูกน้องบอก “ ใกล้ๆกับบ้านคุณลมครับ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คุณปิ่นเธอเดินออกจากบ้านมาคนเดียวเลยเจอเข้ากับวัยรุ่นสองคน ตอนนี้คุณลมพาเธอกลับเข้าบ้านไปแล้วครับ “ “ มึงตามดูต่อไปเดียวกูบอกนาย ” “ ครับ ” มือหนากดตัดสายไปทันทีและไม่รอช้าที่จะเล่าทุกอย่างให้ผู้เป็นนายฟัง “ มันทำอิท่าไหนของมันวะถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ” ฟาโรเอ่ยพูดถึงสายลมออกไปเมื่อได้ยินในสิ่งที่อูเวอเล่า ~ เช้าวันใหม่ ~ @โรงพยาบาล สองขาแกร่งของมาเฟียหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทองสาวเท้าเดินเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เพื่อมาเยี่ยมไข้คนรู้จักกระบอกตาคมเห็นเข้ากับกลุ่มของสายลมนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน… “ ใครเป็นอะไรวะ ” ฟาโรเอ่ยพูดออกไป “ เดี๋ยวผมสืบให้ครับ ” อูเวอที่อยากจะรู้เหมือนกันไปสืบมาจนรู้ว่าปิ่นไม่สบายมานอนรักษาตัวอยู่ที่นี่ “ สั่งดอกไม้มากูจะไปเยี่ยมน้องปิ่น ” สองขาแกร่งสาวเท้าเดินไปเยี่ยมคนรู้จักตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ ผ่านไปไม่นานดอกไม้ที่อูเวอสั่งก็มาส่ง มือหนาถือช่อดอกไม้เดินตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยที่ปิ่นนอนรักษาตัวอยู่ ฟาโรเปิดประตูเข้าไปก็เห็นกับกลุ่มพ่อๆและสายลมอยู่กันในห้องนั้นแต่เขาก็ไม่คิดสนใจเป้าหมายของเขาคือคนที่นอนอยู่บนเตียงต่างหาก “ มาทำไม ? ” สายลมเอ่ยถามฟาโรขึ้นทันทีที่เห็นการมาของอีกคน “ ผมมาเยี่ยมน้องปิ่น ” ฟาโรเอ่ยตอบสายลมยิ้มๆ การมาที่ไม่ได้ตั้งใจมาจีบปิ่นแต่มาเพื่ออยากรู้ความจริงว่าสายลมคิดกับปิ่นยังไงกันแน่ “ เยี่ยมแล้วก็กลับไปซะ ” สายลมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ ผมจะรอน้องปิ่นตื่นถึงจะกลับ ” ปากเอ่ยตอบสายลมออกไป กระบอกตาคมเอาแต่ยืนมองคนป่วยที่หลับตาพริ้มอยู่เตียงน้ำสีใสไหลออกจากห่างตาคนป่วย คิ้วคมขมวดเข้าหากันทันที มือหาเอื้อมไปหมายจะเช็ดน้ำตาให้ปิ่นแต่แล้ว… หมับ ! มือหนาของสายลมจับหมับจับที่ข้อมือของฟาโรกระบอกตาคมจ้องมองอีกคนอย่างเอาเรื่อง “ มึงไม่มีสิทธิ์อย่ามาแตะต้องตัวปิ่น ” สายลมเอ่ยบอกคนตรงหน้าออกไป “ เธอยังไม่มีใครทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ เธอป่วยถ้าพวกคุณอนุญาตผมจะพาเธอไปรักษาที่เยอรมัน ” ฟาโรเอ่ยบอกออกไป ฟาโรรู้ทุกอย่างอย่างเกี่ยวกับอาการป่วยของปิ่นจากที่อูเวอไปสืบมา “ กูไม่อนุญาต ! มึงมาทางไหนกลับไปทางนั้นซะ แล้วอย่าเสนอหน้ามาที่นี่อีก ” สายลมเอ่ยบอกออกไปด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นมัวและไม่พอใจจนฟาโรรับรู้ได้และเขาก็รู้แล้วว่าสายลมหึง หวงปิ่นจริงอย่างที่อูเวอพูดไว้ไม่มีผิด แกร๊ก…. เสียงประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดเข้ามาอีกครั้งตามมาด้วยร่างบางของแม่ๆหอบหิ้วอาหารขนมมากมายเข้ามาและยังมีขนมกับซันเดินตามเข้ามาด้วย ไม่นานคนป่วยก็ลืมตาตื่น ฟาโรที่เห็นปิ่นตื่น…ร่างหนายืนขึ้นเต็มความสูงเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ช่อโตที่เขาตั้งใจเอามาเยี่ยมปิ่น.. “ ผมมาเยี่ยมครับ หายป่วยเร็วๆนะครับน้องปิ่น ” มือหนาส่งช่อดอกไม้ให้กับปิ่นที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง มือเรียวเอื้อมมารับมันไป “ ขอบคุณนะคะ ” ปากเรียวเอ่ยบอกออกไป แม้ฟาโรจะรับรู้ได้ว่าหญิงสาวตรงหน้ารับมันไปตามมารยาทแต่เขาก็ไม่คิดสนใจ เพราะเขาก็ได้รู้ในสิ่งที่เขาอยากรู้แล้ว แกร๊ก…. เสียงประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งตามด้วยคุณหมอสาวเจ้าของไข้กับพยาบาลอีกสองคนที่เดินถือถาดพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาดแผลเข้ามา เฟยเมื่อเห็นปิ่นตื่นขึ้นมาก็เดินออกไปตามหมอทันทีอย่างรู้งาน “ รู้สึกดีขึ้นบ้างไหมคะ ” คุณหมอสาวเอ่ยถามปิ่นออกไป ปิ่นทำเพียงพยักหน้ารับที่เธอดีขึ้นก็เพราะยาคลายเครียดที่หมอให้เธอไป “ ยังอยากจะรักษาโรคกลัวความมืดต่อไหมคะ ” หมอสาวเอ่ยถามปิ่นออกไป ใบหน้านวลสวยรีบส่ายหน้าปฏิเสธออกไปทันที ฟาโรได้แต่ยืนมองปิ่นนิ่งในใจเอาแต่นึกสงสารหญิงสาวตัวเล็กๆที่ต้องเผชิญกับอาการป่วย แถมในดวงตาคู่สวยมันก็มีแต่ความเศร้า ไม่มีความสดใสเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆในห้องนี้เลย ฟาโรเยี่ยมปิ่นอยู่ได้สักพักก็ขอตัวกลับ… “ ถ้ามึงดูแลเธอไม่ได้ มึงก็ไม่ควรหวงเธอเอาไว้ ปล่อยเธอมากูจะดูแลเธอให้ดีเอง ” ฟาโรเอ่ยบอกสายลมเบาๆ ถ้าอีกคนยอมปล่อยปิ่นจริงๆเขาก็ไม่เกี่ยงที่จะรับปิ่นมาดูแลในฐานะอะไรเขาก็ได้ทั้งหมดเพียงเพราะเขารู้สึกสงสารปิ่นเป็นอย่างมาก สองขาแกร่งสาวเท้าเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยยิ้มๆ “ โง่มากไอ้สัส! ” ฟาโรเอ่ยพึมพำออกมา “ ผมบอกแล้วว่าคุณลมหึงเธอ ปากแข็งเหมือนนายว่าจริงๆนะครับ “ อูเวอที่ได้ยินได้เห็นทุกอย่างเอ่ยพูดกับฟาโรออกไป ” รู้แบบนี้แล้วนายยังสนใจเธออยู่ไหมครับ “ อูเวออดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยออกไป ” ไม่ กูไม่ชอบแย่งของๆใครและกูก็ไม่ชอบให้ใครมาแย่งของๆกูด้วย แต่กูจะรอสมน้ำหน้าไอ้ลมมัน“ แม้เขาจะเป็นคนเอาแต่ใจแค่ไหนแต่การแย่งของๆคนอื่นไม่ใช่นิสัยของฟาโรอย่างแน่นอนและฟาโรก็ยังเป็นคนหวงของมากอีกด้วย ทั้งสองเดินพูดถึงเรื่องของสายลมกับปิ่นไปจนถึงรถหรูที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล เหล่าบรรดาคุณหมอพยาบาลได้แต่มองตามทั้งสองยิ้มๆ ความหล่อเหลาของทั้งสองเรียกความสนใจจากสาวๆทุกคนได้เป็นอย่างดี ” แต่ผมว่าสายตาพวกเขาเอาเรื่องทุกคนเลยนะครับ เท่าที่สืบมาหวงเมีย หวงลูกกันมากทุกคนครับ ” อูเวอเอ่ยบอกผู้เป็นนายออกไป “ หึ! ไอ้ลมก็คงจะนิสัยเดี๋ยวกันกับพวกเขาสินะ ” ฟาโรได้แต่ยกยิ้มชอบใจเมื่อนึกไปถึงอาการต่างๆของสายลม หึงจนควันออกหูมันก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง… ผ่านไปจนถึงวันส่งของ ร่างหนาของมาเฟียหนุ่มเดินตรวจดูความเรียบร้อยของสินค้าที่กำลังจะส่งออกไปนอกประเทศ อาวุธสงครามมากมายตั้งเรียงรายเตรียมขนขึ้นรถ “ ทุกอย่างเรียบร้อยครับนาย รวมทั้งของกำนัลก็พร้อมแล้วครับ ” อูเวอเอ่ยบอกผู้เป็นนายออกไป “ ขนของขึ้นรถ ส่วนเธอไปทำตามความฝันของเธอซะอยากมีผัวรวยฉันก็สงเคราะห์ให้เธอแล้วถ้าเธอทำตัวดีลูกค้าฉันอาจจะติดใจเธอ เลี้ยงดูส่งเสียเธอก็ได้ “ ฟาโรเอ่ยบอกองุ่นออกไป ” หนูไม่ไปนะคะ ปล่อยหนูไปเถอะ “ องุ่นเอ่ยบอกออกไป ” เอาตัวไปขึ้นรถ “ ฟาโรไม่คิดจะฟังเอ่ยสั่งลูกน้องให้เอาตัวของกำนัลขึ้นรถไปทันที เพราะรู้ดีว่าคนอย่างองุ่นสำนึกไม่เป็น เปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ ร่างบางเลยจำต้องเดินขึ้นรถไปตามแรงลากของอูเวอ ไม่นานรถสิบล้อตู้ทึบหลายคันก็ขับออกจากโกดังตรงไปยังท่าเรือเพื่อส่งสินค้าต่อไปยังต่างประเทศ ^^

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more