“ ไปอาบน้ำนะครับเดี๋ยวไปกินข้าวกัน ” มาเฟียหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องเอ่ยบอกน้องออกไป
“ ไปกินข้าว ที่ไหนคะ ” พราวฟ้าเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อได้ยินประโยคนั้นของมาเฟียหนุ่ม
“ ไม่บอกครับ ไปอาบน้ำเร็วมีช่างมารออยู่นานแล้ว ” มือหนาดึงร่างบางของน้องให้ลุกออกจากเตียง พลางเอ่ยบอกน้องออกไป
“ ช่างแต่งหน้า! แค่ไปกินข้าวต้องขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน กระบอกตาสวยจ้องมองหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ
“ ครับ ” ฟาโรรับคำยิ้มๆใจนึกเอ็นดูน้องเป็นอย่างมากกับสีหน้าแววตาตกใจที่ดูยังไงมันก็ยังคงน่ารักมากๆสำหรับเขา
ร่างบางลงจากเตียงนอนอย่างว่าง่ายก่อนจะสาวเท้าเดินจะเข้าห้องน้ำด้วยท่าทางการเดินที่ผิดปกติไปจนมาเฟียหนุ่มสังเกตุได้…
” เดินเสียศูนย์เลยเมียกูให้เฮียช่วยไหม“ มาเฟียหนุ่มเอ่ยพูดยิ้มๆออกไป ดวงตาสีฟ้าคู่คมมองหน้าน้องอย่างเจ้าเล่ห์
” ไม่ต้องค่ะ เพราะใครละคะเจ้าเล่ห์ตลอด“ พราวฟ้าเอ่ยต
