ของกำนัล

1716 คำ

สองขาแกร่งสาวเท้าเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง เมื่อประตูถูกเปิดเข้าไปภายในห้องนอนอบอวนไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของเขา กระบอกตาคมกวาดสายตามองไปรอบๆผ้าห่มที่คลุมอยู่บนเตียงกว้างมีร่องรอยของการนั่ง ฟาโรสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ขวดน้ำหอมวางอยู่ผิดตำแหน่งจากที่เขาเคยวางอยู่ทุกวัน “ เอาไงดีครับนาย ” อูเวอเอ่ยถามออกไปทันที เมื่อมองเห็นความผิดปกติในห้องนอนอย่างที่จะควรเป็น ทุกวันเป็นเขาเองที่เป็นคนเก็บที่นอนให้ผู้เป็นนาย แม่บ้านมีหน้าที่แค่ขึ้นมาขัดห้องน้ำ ปัดกวาดห้องเท่านั้น “ ไปห้องทำงาน ดูกล้องหาหลักฐานแล้วเรียกคนมารื้อผ้าปูที่นอนออก ” “ ครับ ” ทั้งสองเดินออกจากห้องนอนตรงไปยังห้องทำงาน สองคู่สายตานั้งมองกล้องอยู่นานจนเห็นเข้ากับองุ่นที่แอบเอากุญแจสำรองเปิดประตูเข้าห้องนอนของเขาไป ดวงตาสีฟ้าคู่คมแข็งกร้าวขึ้นทันที กรามหนาบดเข้าหากันแน่น เขาไม่ชอบมากคนที่รุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเขา “ ไปเรียกมาเงียบๆ ” ฟาโรเอ่ยบอกลูกน้องคนสนิทออกไป “ ครับ ” ~ ในห้องพักแม่บ้าน ~ “ องุ่นเดี๋ยวไปเก็บผ้าเช็ดมือที่ตากไว้หลังบ้านด้วยนะเดี๋ยวน้ำค้างลงจะเปียกหมด ฉันปวดหลังไปหมดกินยานอนก่อน ” ยายผ่องเอ่ยบอกหลานสาวออกไปก่อนจะกินยาล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันที “ ใช้ๆๆ ใช้ทั้งวันอีองุ่นก็เหนื่อยเป็นไหมวะ ” เรียวปากสวยของหญิงสาวบ่นอุบออกมาทันทีตามประสาคนขี้เกียจ สองขาเรียวเดินออกไปเก็บผ้าที่ตากอยู่หลังบ้านอย่างไม่เต็มใจนัก อูเวอเดินออกไปนอกบ้านก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อไม่ให้แม่บ้านคนอื่นๆเห็นจนเป็นที่สงสัยในจังหวะนั้นเอง… “ องุ่น ! ” อูเวอเอ่ยเรียกองุ่นทันทีเมื่อเห็นแม่บ้านสาวเดินมาจากหลังบ้าน ร่างบางที่เห็นคนสนิทของเจ้าของมาเรียกก็ดีใจจนเนื้อเต้น “ ข๋า…” องุ่นขานเสียงหวานออกมาทันที “ ไปหานายที่ห้องทำงาน ” “ ได้ค่ะ เดี๋ยวองุ่นตามไป ” สองขาเรียวสาวเท้าเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองใบหน้านวลสวยยิ้มกว้างออกมา อูเวอได้แต่ส่ายหัวให้กับองุ่นที่เหมือนว่าความอยากมี อยากได้กำลังจะพาเธอไปถึงจุดจบของชีวิต ~ 15 นาที ~ ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! มือเรียวเคาะประตูห้องทำงานก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ร่างบางที่ใส่ชุดนอนสุดเซ็กซี่เดินนวยนาดเข้ามา อูเวอมององุ่นอย่างงุ่นงง เพราะเมื่อกี้ที่เขาไปเรียกเธอไม่ได้ใส่ชุดนี้เลย “ คุณมีอะไรจะให้หนูรับใช้เหรอคะ ” “ เธอเข้าไปในห้องนอนฉันทำไม ” ไม่ปล่อยให้นานฟาโรเอ่ยถามออกไปทันที ดวงตาสีฟ้าคู่คมจ้องมององุ่นนิ่ง นอกจากมันจะดูเย็นชาแล้วมันยังมีความโหดร้ายปะปนอยู่ในแววตาคู่นั้นจนองุ่นสัมผัสได้ ร่างบางตัวแข็งทื่อไปทันทีกับประโยคคำถามนั้น นิ้วเรียวจิกลงบนเนื้อของตัวเองจนเลือดซิบ “ ป้าศรีให้เข้าไปดูความเรียบร้อยค่ะ ” แม่บ้านสาวเอ่ยโกหกออกไปพลางโยนไปให้หัวหน้าแม่บ้าน “ เหรอ ! มึงสั่งรึป่าวอูเวอ ? ” “ ป่าวครับ ผมไม่ได้สั่ง ” เป็นที่รู้กันว่าเวลาที่ทั้งสองไม่อยู่บ้านจะไม่มีใครมีสิทธิ์ขึ้นไปบนห้องนอนของเขาถ้าไม่ได้รับคำสั่ง การขึ้นไปทำความสะอาดก็จะมีตารางบอกวันเวลาไว้อย่างชัดเจน ปัง! “ เข้าทำอะไรในห้องนอนของฉัน “ มือหนาวางปากกาในมือลงบนโต๊ะอย่างดังจนองุ่นที่ยืนตัวแข็งอยู่สะดุ้ง พลางเอ่ยถามเสียงเย็นออกไป ” คะ คือ….. คือ “ องุ่นได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ ” เธอทำเกินหน้าที่นอกจากเธอจะไม่ฟังคำสั่งฉันแล้ว เธอยังไม่มีมารยาทอีกด้วย ฉันควรจะจัดการกับคนไม่มีมารยาทแบบเธอยังไงดี “ ฟาโรเอ่ยพูดออกไป ” หนูขอโทษค่ะ อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ หนูแค่อยากใกล้ชิดคุณ หนูชอบคุณนะคะ ” องุ่นเอ่ยพูดออกไป มือเรียวค่อยๆดึงสายเสื้อของตัวเองลง เธอคิดว่าผู้ชายยังไงก็แพ้ร่างกายของผู้หญิงอยู่ดีเลยตัดสินใจใช้ไม้ตายที่เคยใช้ได้ผลกับเอกเจ้าของบ้านคนเก่ามาใช้กับฟาโรอีกครั้ง สายเสื้อทั้งสองข้างถูกองุ่นดึงออกจนเผยให้เห็นเนินอกขาวเนียนที่ไร้ซึ่งเกราะกำบัง ดวงตาสีฟ้านั่งมองทุกอย่างนิ่งก่อนจะสะแหยะยิ้มอย่างนึกสมเพชหญิงสาวตรงหน้า “ สันดานนี่มันแก้กันไม่หายจริงๆสินะ ” ฟาโรเอ่ยพูดออกไปองุ่นจำต้องหยุดการกระทำของตัวเองลง ก่อนจะมองมาเฟียหนุ่มด้วยสีหน้างุนงง “ เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอเคยใช้แผนแก้ผ้าจับใครมาบ้าง ต่อให้เธอป้อนฉันถึงปากฉันก็ไม่กินของสกปรกแบบเธอ ชอบใช่ไหมแก้ผ้าล่าผัวรวย “ ” เอาตัวไป “ การกระทำที่น่ารังเกียจก่อนหน้าขององุ่นมันทำให้ความอดทนของฟาโรหมดลง ถึงผู้หญิงจะเปรียบเป็นคืออาหารจานโปรดของผู้ชายแต่คนอย่างเขาก็เลือกถ้าให้เทียบระหว่างแซนดี้กับองุ่น แซนดี้ยังมีดีกว่าองุ่น เด็กสาวที่ควรจะศึกษาเล่าเรียน ทำงานเลี้ยงดูยายที่แก่ลงทุกวันนี่เธอกลับคิดจะจับผู้ชายรวยเพื่อความสุขสบายของตัวเอง “ ปะ…ไปไหนคะ ” องุ่นเอ่ยถามออกไปทันที “ เงียบ ถ้าส่งเสียงออกมาแม้แต่แอ๊ะเดียวฉันปาดคอเธอแน่ ” อูเวอเอ่ยพูดกับองุ่นออกไป ร่างบางเดินตามหลังฟาโรลงมาที่รถที่จอดอยู่บ้าน ” พาไปที่โกดัง “ อูเวอเอ่ยบอกลูกน้องและไม่ลืมที่จะส่งตัวองุ่นขึ้นรถอีกคันไปทันที รถหรูของมาเฟียหนุ่มขับตามหลังรถตู้ของลูกน้องมายังโกดังเก็บสินค้าและที่นั่นมันมีห้องพักราวกับอพาร์ทเม้นท์หลายสิบห้องเพื่อเป็นที่อยู่ที่หลับที่นอนของลูกน้องที่เฝ้าสินค้าในโกดังขนาดใหญ่แห่งนี้ รถหรูขับเข้ามาจอดภายในโกดังลูกน้องเมื่อเห็นผู้เป็นนายมาก็รีบวางมือจากทุกอย่างมายืนเรียงแถวรอรับคำสั่งอย่างเช่นทุกครั้ง “ ไปเอาตัวลงมา ” อูเวอรีบเดินไปพาตัวแม่บ้านสาวลงจากรถตู้พาเข้าไปในโกดัง มาเฟียหนุ่มเดินลงไปทิ้งสะโพกนั่งบนโซฟาที่เขามานั่งอยู่ประจำก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดและอัดนิโคตินเข้าปอดไป “ ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ! “ ร่างบางดิ้นดุกดิกเพื่อให้หลุดออกจากการเกาะกุมของอูเวอแต่แรงเท่ามดของเธอจะไปสู้มือหนาแรงเยอะอย่างอูเวอได้ยังไงกัน ตุบ! โอ้ย! “ ไอ้บ้า..ฉันเจ็บนะเว้ย! ” องุ่นร้องเสียงหลงออกมาเพราะความเจ็บ อูเวอที่นึกรำคาญมือหนาโยนองุ่นทิ้งลงพื้นไปลูกน้องนับร้อยชีวิตเดินตามเจ้านายเข้ามาในโกดังทุกคนต่างสงสัยในตัวของหญิงสาวเป็นอย่างมากแต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามอะไรออกไป “ คุณพาหนูมาที่นี่ทำไมคะ ” องุ่นทำใจเย็นเอ่ยถามมาเฟียหนุ่ม กระบอกตาสวยจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง เวลาที่เขาอยู่ที่บ้านกับที่นี่มันเหมือนกับคนละคนกัน ก่อนที่กระบอกตาสวยจะมองไปยังรอยสักที่ท่อนแขนแกร่ง เขาไม่เคยเอาแขนเสื้อขึ้นเลยเวลาที่อยู่ที่บ้านนี่เป็นครั้งแรกที่องุ่นได้เห็นรอยสักมังกรบนท่อนแขนของเขา “ เธอชอบแก้ผ้าโชว์ไม่ใช่เหรอ วันนี้มีผู้ชมหลายคนเลยนะ ถอดเสื้อผ้าสิ ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยพูดออกไปตาก็ยังก้มมองมือถือราคาแพงในมือนิ่ง “ มะ…ไม่นะคะ ” องุ่นรีบเอ่ยปฏิเสธออกไปทันที “ ถอดเสื้อผ้า ” “ ไม่นะคะคุณฟาโร หนูไม่ถอด ” “ ฉันบอกให้เธอถอด ถอด! ” ฟาโรเอ่ยเสียงดังออกมาอย่างเหลืออด องุ่นที่รู้สึกกลัวน้ำเสียงและสายตานั้นมือเรียวจำใจต้องถอดชุดนอนสุดเซ็กซี่ที่เธอกะใส่มายั่วมาเฟียหนุ่มออกอย่างจำใจ “ ถอดให้หมด ” ฟาโรเอ่ยสั่งออกไปอีกครั้งใบหน้าหล่อเหลาของมาเฟียหนุ่มก็ยังก้มมองมือถือในมือนิ่ง วี้ดหวิว! เสียงชายฉกรรจ์นับร้อยโห่ร้องเสียงดังออกมากับภาพตรงหน้าทุกคู่สายตาจ้องมองไปยังเนินสามเหลี่ยมขององุ่นเป็นตาเดียวกัน ร่างบางยืนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าผู้ชายนับร้อยแม้จะเขินอายเป็นอย่างมากแต่ความกลัวคนตรงหน้ามันมีมากกว่า อูเวอได้แต่หันหน้าหนีไปทางอื่นเขาไม่ได้นึกสงสารหญิงสาวเลยแม้แต่น้อยกลับนึกสมน้ำหน้าเสียอีก “ อยากจับผู้ชายรวยไม่ใช่เหรอ ทุกคนตรงหน้าเธอมีเงินเดือนหลักแสนทุกคน หลายๆคนเดือนนึงเธอก็ได้หลักล้านอยู่นะ ” ฟาโรเอ่ยพูดออกไปทั้งที่ยังนั่งมองมือถือ ฮือ! “ คุณมันโรคจิต ” องุ่นปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเขา พรึบ! ” หึ! “ มาเฟียหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอสองขาแกร่งยืนขึ้นเต็มความสูง เดินผ่านองุ่นไปโดนที่เขาไม่ซัดตาแลเธอเลยแม้แต่น้อย ร่างบางยังยืนไร้ผ้าผ่อนอยู่ในโกดังโดยมีชายฉกรรจ์โห้ร้องเอ่ยแซวกันไม่หยุดปาก “ มัดไว้ห้ามให้ใครทำอะไรเธอ…ดูแต่ตามืออย่าต้องของจะเสีย…ให้แก้ผ้าอยู่แบบนั้นรอวันส่งของให้ลูกค้าค่อยส่งไปเป็นของกำนัล “ ฟาโรเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทออกไปขณะเดินออกมาจากโกดัง เขาไม่ได้ให้ใครทำอะไรเธอแค่จะส่งเธอออกนอกประเทศไปพร้อมกับสินค้าให้ลูกค้าของเขาก็เท่านั้น ^^

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more