คุณคานส์มองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วเข้มครู่ใหญ่จากนั้นก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา
“แต่งกับฉัน ? เธอหมายถึงเราจะแต่งงานกัน” ฉันพยักหน้าตอบ คุณคานส์ก็ถามต่อ “แบบว่าเธอ ให้อภัยฉันแล้ว ?”
คุณคานส์กระโดดลงจากเตียง เขาตะโกนออกมาเสียงดัง “เมียให้อภัยแล้วโว้ย!!!!”
พอตะโกนเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ แล้วเอามาแนบไว้ที่หูเหมือนกำลังโทรหาใครสักคน
“พ่อครับอลิชให้อภัยผมแล้วนะครับ พ่อได้ยินไหมเธอให้อภัยผมแล้ว” คุณคานส์พูดคำว่าฉันให้อภัยเขาแล้ววนไปมาจนนับครั้งไม่ถ้วน จากนั้นก็กดวางสาย
“เอ๊ะ หรือจะยังไม่ให้อภัยดีคะ” ฉันแกล้งถาม คุณคานส์คว้าตัวฉันมาสวมกอดแน่น
“พูดแล้วอย่ากลับคำ รู้ไหมว่าฉันดีใจมากขนาดไหน”คุณคานส์ถามด้วยน้ำเสียงที่คลายว่าเขากำลังจะร้องไห้
“ร้องไห้หรอคะ”
“เปล่าฉันไม่ได้ร้อง” คุณคานส์รีบปฏิเสธ แต่ฉันไม่เชื่อจึงดันกอดออก “ไหนดูสิว่าไม่ได้ร้องจริงๆ หรือเปล่า”
พอผละกอดออกแล้วคุณคานส์ก็ก้มหน้
