“ฉันขอนะ ไม่ไหวแล้ว” ธัญญ์ยอมอ้อนวอน แต่มือบางยังปัดมือเขาออกเป็นพัลวัน หญิงสาวดึงผ้าห่มมาห่มถึงต้นคอ ธัญญ์ตามมาทาบทับ หายใจหอบรุนแรงซุกไซ้ไปทั่ว
“ธัญญ์ วิจะนอน วิง่วง เหนื่อยกับเลี้ยงยัยวิว” เธอดิ้นหนี เขาตามประกบ กดมือเธอเอาไว้
“เธอนอนเฉยๆ ก็ได้ ฉันจะปลุกเร้าเธอเอง”
“ไม่เอา วิไม่มีอารมณ์” วิธาดาบ่ายเบี่ยง หันไปกอดหมอนข้างแน่น ธัญญ์ดึงหมอนข้างทิ้งไปข้างเตียงอย่างหงุดหงิดใจ
“ฉันขอนะแค่ไม่กี่นาที แล้วจะไม่กวนอีก”
“ไม่ได้ ฉันไม่ให้” เธอผลักเขา ก้าวลงจากเตียง ธัญญ์ก้าวขาตามร่างอรชรที่สวมชุดนอนบางเบาแต่หลุดลุ่ยเหมือนคนละเมอ
“วิ” ธัญญ์ครางอย่างทรมานติดตามหญิงสาวไปนั่งที่โซฟาตัวยาว
“อื้อ... ธัญญ์ ไม่เอาวิจะนอน” เธอเบี่ยงหน้าหนีเขาขณะที่สามีทรุดนั่งเคียงข้างแล้วบดจูบอย่างกระหาย
“วิ ธัญญ์ขอนะ รู้ไหมว่าคิดถึง” ใจสาวพองโต แต่คำว่าคิดถึงมันไม่พอ เธอต้องการมากกว่านั้น
“ธัญญ์ วิบอกว่าไม่มีอารม
