“บอกแล้วไงว่าอย่าคิดจะหนีลงจากเตียง” เสียงคุกคามข่มขู่เธอ วิธาดาส่ายหน้าไปมา มองเขาอย่างไม่ยอมแพ้ เธอขืนกายพยายามพลิกเขาลงจากร่าง แต่ทำยังไงก็ไม่สำเร็จเพราะสู้แรงเขาไม่ไหว
“พอได้แล้ว นายยังไม่พอใจอีกหรือไง” เธอพูดเสียงสั่น รู้สึกช้ำไปหมดทั้งร่าง
“ยังไม่พอ ฉันเริ่มติดใจเธอแล้วนี่นา” ธัญญ์ลูบหลังมือไปตามใบหน้าของหญิงสาวอย่างยั่วๆ เขาแค่ต้องการให้เธอได้สำนึก แต่ส่วนลึกไม่อยากปล่อยร่างนี้ไปเช่นกัน ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงก็ตาม แต่เขาเริ่มติดใจในรสรักจากร่างอรชรที่แนบชิดกับเขาอยู่ตอนนี้
วิธาดาดิ้นรนทุบตีเขาตามแรงกำลังที่มี แต่เหมือนเอามือสัมผัสไปตามร่างเขาเสียมากกว่า เธอหมดเรี่ยวหมดแรงจนแทบยกมือไม่ไหวนั่นเอง
“ไหนเธอก็ปลุกฉันตื่นแล้ว มาต่อกันเถอะ” ได้ยินคำพูดนั้นวิธาดาก็ตาโตทันที เขาไม่คิดจะหยุดบ้างเลยหรือนี่ เธอซุกหน้าที่ซอกคอของเขาก่อนจะกัดหูเขาอย่างอัดอั้น
“โอ๊ย! เจ็บนะ” ธัญญ์ร้องเสียงดัง ลูบ
