“ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว” ธัญญ์กระชากแขนเรียวของคนที่นอนอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้นมา
“โอ๊ย!!! เจ็บนะ ปล่อย” เธอสะบัดแขนออก ลูบแขนปอยๆ มองเขาตาเขียว
“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนี้เลย เรื่องอาหาร เธอแกล้งฉันกับสุนิสาใช่ไหม”
“ใช่ มีอะไรไหม” เธอลอยหน้าลอยตาเชิดคางขึ้นตอบอย่างกวนอารมณ์ ธัญญ์กัดกรามจนขึ้นสันให้กับความร้ายกาจของอีกฝ่าย
“วิธาดา” ธัญญ์เรียกหญิงสาวเสียงเข้ม
“ว้าย! จะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ”
“ฉันจะพาเธอไปกินอาหารที่เธอทำไง เธอจะได้รู้ว่าอร่อยขนาดไหน” ธัญญ์กระชากแขนหญิงสาวให้เดินตาม วิธาดาส่ายหน้าพยายามขืนตัวเอาไว้
“ไม่นะ ปล่อย ฉันไม่ไป คนบ้า คนเฮงซวย นายก็ออกไปกินข้าวกับยัยคุณหนูลูกผู้ว่าแล้วนี่ น่าจะพอใจแล้ว”
“ใช่ ฉันพอใจมากที่ออกไปกินข้าวกับสุนิสา แต่ยังไม่พอใจที่เธอยังไม่ได้กินอาหารฝีมือตัวเอง” วิธาดาเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเขา
“ปล่อยนะ ไปกินข้าวกันสองคนคงอร่อยสิ อย่า
