“เอาสิ ฉันจะให้ทางรีสอร์ทจัดของเยี่ยมไปให้ ฉันเองก็ยังไม่ได้ไปเยี่ยมป้าสายใจเลย ฝากเยี่ยมด้วยแล้วกัน” วิธาดายิ้มกว้างเมื่อได้รับคำตอบที่พึงพอใจ อย่างน้อยเวลาเธอขออะไรเขาก็ไม่เคยขัด แม้จะดุๆ ไปบ้างก็ตาม
“ขอบใจนะ” เธอวิ่งไปกอดเขา หอมแก้มเสียหลายครั้ง ธัญญ์ได้แต่ยกมือขึ้นลูบแก้มแดงๆ อย่างหวั่นไหวในการกระทำของอีกฝ่าย
“ขอบใจมากอุตส่าห์มาเยี่ยมกันถึงบ้าน” สายใจรับผลไม้ที่จัดมาเต็มกระเช้าอย่างซาบซึ้งใจ ปัญญาลูกชายคนโตของนางช่วยรับกระเช้าดังกล่าวไปวางไว้อีกด้าน
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำให้คุณวินะครับ นั่งคุยกับแม่ไปก่อน” ปัญญาเลี่ยงออกมา
“ป้าสายเป็นยังไงบ้างคะ ไม่เห็นหลายวัน หนูรู้สึกคิดถึงยังไงไม่รู้” วิธาดาคุยจ้อด้วยความคิดถึงจากใจจริง นางเป็นคนแรกที่เป็นมิตรที่สุดในที่ทำงาน
“ก็โรคคนแก่ ความจริงหายแล้ว แต่คุณธัญญ์ให้พักก่อน”
“พักแล้วก็ดีค่ะ แต่ต่อไปหนูต้องทำงานที่บ้านของเจ้านายป้าแทน คงไม่ได้มาทำ
