หลายวันต่อมา
โรงพยาบาลภูริธนากุล
วันเสาร์มาถึงไวเหมือนโกหก เธอจำได้ว่ามันเพิ่งวันจันทร์เองนะ สองเท้าตวัดเดินเข้าไปภายในโรงพยาบาลในช่วงแปดโมงกว่า สภาพของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากซอมบี้เดินได้เพราะเมื่อคืนเล่นเกมจนดึกไม่ยอมนอน กว่าจะยอมนอนปาไปเกือบตีสาม เธอเดินไปพลางดูดกาแฟตามไปด้วย พอได้กาแฟก็ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย
เมื่อไหร่จะถึงเวลาเลิกงาน อยากกลับแล้ว…
“ไม่ได้นอนเหรอน้องมีญ่า” เสียงของนิดพูดกับมีญ่า
“เล่นเกมจนดึกค่ะพี่นิด”
“ช่วงนี้ติดเกมเหรอหืม”
“นิดหน่อยค่ะ เล่นคลายเครียด”
นิดอมยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดู ส่วนมีญ่านั่งลงเก้าอี้แล้วยกแก้วกาแฟขึ้นมาดูด ดวงตาคู่สวยพลันเห็นไรอันในเสื้อกาวน์สีขาวกำลังเดินตรงมาทางนี้ พอเห็นเขาก็รีบหันไปทางอื่นทันที
เรื่องวันนั้นยังคงคั่งค้างในใจ ตั้งแต่วันนั้นเธอพยายามหลบหน้าเขาทุกครั้งที่มีโอกาส เขาเองเงียบไปเช่นเดียวกัน บทสนทนาที่เคยมีผ่านไลน์ก็พล
