เสียงไซเรนรถพยาบาลดังแทรกเข้ามาในโสตประสาทของไรอันเมื่อมาถึงจุดเกิดเหตุ ทว่าในตอนนี้มันเป็นเพียงเสียงรบกวนที่ไร้ความหมายเพราะสายตาของเขาถูกตรึงอยู่กับภาพตรงหน้า ภาพที่ทำให้หัวใจแกร่งแทบหยุดเต้น
กลางถนนเปียกชื้นจากฝนที่เพิ่งซาลง รถของมีญ่าพลิกคว่ำตะแคงอยู่ข้างทาง กระจกหน้าแตกร้าว ฝั่งคนขับบุบยับจากแรงกระแทก เศษกระจกกระจายเกลื่อนพื้น
เขามองร่างของเธอที่นอนบนรถเข็นโรงพยาบาล ที่กำลังถูกเข็นขึ้นรถแอมบูแลนซ์ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยแผลจากเศษกระจก มีเลือดไหลซึมจากหน้าผากลงมาตามกรอบหน้า ริมฝีปากซีดเผือด มีรอยถลอกตามแขนและขา เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนคราบเลือดบางจุด
แต่สิ่งที่ทำให้เขาแทบทรุดลงตรงนั้น คือ ดวงตาของเธอที่ปิดสนิท
“มีญ่า…” เสียงของเขาแหบพร่ารู้สึกเหมือนคอแห้งผาก หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งราวกับจะทะลุออกจากอกรอมร่อ มือทั้งสองเย็นเฉียบแม้ว่าอุณหภูมิร่างกายสูงขึ้นจากอะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่าน
“
