หลายวันต่อมา
ไรอันนั่งอยู่ข้างเตียงของมีญ่าอย่างเงียบ ๆ เช่นเดิม ดวงตาคมเข้มมีรอยคล้ำลึกสะท้อนถึงความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดหลายวัน เขาแทบไม่ได้พักผ่อนจริงๆ จังๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องกับมีญ่า
ข้าวปลาแทบไม่แตะ นอนก็ไม่ถึงสามชั่วโมงต่อคืน เขามักงีบหลับไปครู่เดียวแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพื่อเช็กอาการของเธอ ร่างสูงคอยจับมือเรียวเล็กของคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“มีญ่า…” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นเบาๆ เขาไม่ได้คาดหวังคำตอบ แต่ก็ยังพูดกับเธอทุกวัน
“ทุกคนเป็นห่วงเธอมากนะ รีบฟื้นขึ้นมาได้แล้ว” มือหนากุมมือเล็กของเธอไว้แน่น ดวงตาสะท้อนความเจ็บปวดที่ไม่มีใครล่วงรู้
“ฉันอยากได้ยินเสียงของเธอ ถึงแม้บางทีมันอาจจะดูรำคาญไปบ้าง แต่ฉันสัญญาว่าต่อไปนี้ฉันจะตั้งใจฟังเธอพูดทุกประโยคโดยไม่รู้สึกรำคาญ” เขาคิดว่าตัวเองเข้มแข็ง คิดว่าต่อให้ต้องเจออะไรก็จะรับมือได้ แต่พอเห็นมีญ่านอนนิ่งแบบนี้กลับอ่อนแอกว่าที่คิด
เขาใช
