ตอนที่ 13 สีแดง 2 ขีด
“ถ้าผมบอกว่าไม่ไหวล่ะ พี่จะทำยังไง”
โอ๊กกกก
ผมเหวี่ยงหัวออกไปพ้นตัวเรือ โก่งคออ้วกมื้อเช้าทิ้งมันให้เป็นอาหารปลา ความรู้สึกวิงเวียน พะอืดพะอมขมปาก เปรี้ยวคอ มือตีนไหวสั่นจนแทบไม่มีแรงเดิน
“กวี ไหวหรือเปล่า” พี่นัทเดินถือผ้าเย็นนำมาลูบทั่วหน้าแขนขาลำคอ
“เดี๋ยวพี่ให้เขาวนเรือกลับเข้าฝั่ง”
“ถ้าอย่างนั้น ไม่เอาครับ...ผมทนไหว เมาเรือแค่นี้เอง....สบายมาก โอ๊กกก”
“น้องวี...”
จะโทษใครได้ ก็ผมมันดื้อขอลงเรือมาร่วมสำรวจเส้นทางในการวางแผนทำทัวร์ของโรงแรมที่จะเปิดในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ใครมันจะไปรู้ว่าคลื่นลมในทะเลมันจะโคลงเคลงชวนอ้วกได้ขนาดนี้
“คุณปานัทคะ ถ้าน้องวีเมาเรือมากขนาดนี้ เดี๋ยวแนนให้คนวนเรือกลับขึ้นฝั่งก่อนก็ได้ค่ะ” คุณแนนนั่งถือยาดมคอยจ่อรูจมูกให้ผมเป็นระยะๆ
“ไม่เป็นครับ ผมโอเค”
“จะโอเคได้ยังไง”
“แต่ฝั่งมันอยู่ตั้งไกล อีกอย่างวีแค่เมาเรือเองครับ พี่นัททำง
