“วี...” หล่อนส่งเสียงแหบเบา ทำท่าจะถอยหลังแต่กลับถูกคาวีที่รีบลุกขึ้นปราดเข้ามารั้งแขนไว้เสียก่อน
“จีจี้...จะรีบไปไหน”
“ฉันมีนัดทำรายงานกับเพื่อน แล้วนายมาได้ยังไง”
“ฉันมารอแกไงล่ะ”
“ฉันจะกลับ!” หล่อนเสียงขุ่น นัยน์ตาเป็นสีข้น พยายามบิดข้อมือที่คาวีจับไว้แน่น จามจุรีหันกลับไปที่ประตูพร้อมทั้งส่งเสียงเรียก
“วิษณุ...วิษณุ...ฉันจะกลับ”
“วิษณุมันกลับไปแล้ว”
“ว่ายังไงนะ!” คราวนี้หล่อนตกใจ “นายว่ายังไงนะ วิษณุจะกลับไปได้ยังไงในเมื่อมันเป็นคนนัดฉันให้มาทำงานกลุ่มที่นี่”
“ที่นี่เป็นห้องพัก จะทำงานกลุ่มได้ยังไง จีจี้...แกจำที่นี่ได้ไหม?” คาวีถามทำให้อีกฝ่ายนึกได้ หล่อนมองไปรอบ ๆ อีกครั้งขณะที่ความทรงจำหลายอย่างผุดพรายขึ้นมา
“ที่นี่เหรอ...นี่หมายความว่ายังไง เป็นแผนของนายอย่างนั้นเหรอ”
“ก็ถ้าไม่ยืมมือวิษณุช่วยพาแกออกมาฉันจะได้เจอหน้าเมียฉันไหม”
“ใครเป็นเมียนาย”
“อ้าว...ก็แกไง เป็นเมียฉัน
